DEMİRÖRENİZM'İN KOMPLE ÇÖKÜŞÜNE DAİR ya da REVNA HANIM'A ÖZÜR MEKTUBU

"Çarşı faili meçhule de nükleere de karşı" ayarında çok daha yaratıcı ve o pankartlardaki gibi hümanist bir tepki beklerdim aslında... Yumurta atmak hiç yakışmadı Beşiktaş taraftarına, yerden göğe kadar haklıyken taraftarı haksız, Demirören'i mazlum duruma düşürdü... Mazlum duruma düşürmek sırf bizim topluma mahsus
da ondan yazdım yoksa başka dilde olmadığı gibi Öztürkçe'de de olmayan bir deyim son olayların ortaya çıkardığı...

Her ne kadar Türkiye'deki bozuk ötesi düzen, 12 Eylül 1980'den itibaren salt paranın kirli gücü üzerine kurulu olsa da halkımızın son hümanizm kalesidir ne yapmış olursa olsun mazlumun yanında olmak, ona acıyıp yumuşamak...
Bizim halkımız Dostoyevski romanlarındaki insancıklar gibidir, evet her ne kadar zararını en çok kendisi görse de olabildiğine balık hafızalıdır. Fakat karşısındakinin daha önceki günahları ne olursa olsun kendi cebinde 5 kuruş varsa 4'ünü ağlayana verir hiç düşünmeden...

Nasıl defalarca ülkeyi krizden krize sokan, yıllarca anasını ağlattığı için "baba" unvanını fazlasıyla ama çoğu zaman tersine hak eden Süleyman Demirel askeri darbelerin acımasızlığı ve insanlık dışılığıyla ezilip mazlum duruma düştüyse;
nasıl halkımızın büyük çoğunluğu homofobik olsa da yıllardır gördüğü baskılar yüzünden mağdurlaşıp mazlumlaşan Bülent Ersoy'a bile acımış, gereğinde başının tacı yapmıştır...
Yalan yok, ben de üzüldüm Yıldırım Demirören'in düştüğü duruma... Sadece Beşiktaş değil belki de küresel futbol tarihindeki en başarısız, performansı açık ara en kötü başkan olsa da üzüldüm Demirören'e... Hiç ama hiç kimseye yumurta atılmasın, kimse o kadar aşağılanmasın değil suçu sadece Beşiktaş'ı orantısız sevmek olan Demirören, Türkiye'den orantısız nefret eden Kenan Evren bile... Ama herkes de hak ettiği gibi yargılansın hafızalarda, vicdanlarda... Demirel gibi ona karşı hissedilen mazlumiyet duygusundan yola çıkıp yeniden aynı hataların gerçekleşmesine ortak olmamak lazım...

Yumurta atılmamalıydı... Bir avuç kendini bilmez ya da kendini bilen fark etmez "Çarşı faili meçhule de karşı" pankartını asacak kadar yüksek bir bilinç ortalamasına sahip Beşiktaş taraftarı çok daha yaratıcı bir tepki verebilirdi... En azından haklıyken kimilerinin manipülasyonuyla haksız duruma düşürülemeyeceği bir tepki...

Diyelim ki o hata yapılmadı ve yumurta atılmadı: Bu sezonki berbat performans (Levent Erdoğan'ın dualarla şampiyonluk açıklaması bile yeter artar, dünyanın tüm medeni ülkelerinde o sözü bir üyesi dahi ediyorsa yönetimin tamamı anında istifa eder... En anlamlı tarihi örnek: Son derece başarılı İngiltere Milli Takımı teknik direktörü Glenn Hoddle'ın kendi inançları doğrultusunda yaptığı açıklamanın diğer başka inanlara dokunması ve sonrasındaki sonuçlara bakılmaksızın jet istifası) 2004 yazındaki kongreden beri başlayan Demirören - Beşiktaş taraftarı arasındaki kulüp aleyhine aşırı uyumsuzluğun son safhasıdır...

İlk günden itibaren olmadı Demirören... Şiarı "Tribünün içinden gelen taraftar başkan"dı tıpkı Newcastle'ı mahveden Mike Ashley gibi... Ama hiçbir gün biz sıradan taraftar gibi Kadıköy'den motorla maça gelmedi, deplasmanlarda boyu uzun diye 12 eylül uzantısı daracık kapıdan geçerken kafasına cop yemedi, bizle ne Malmö ne de Valerenga maçalrından sonra Beşiktaş'ın herhangi köhne bir meyhanesinde ağlaya ağlaya %90'ı sudan ibaret birayı içmedi... Biz bir bilet alabilmek için 2 gün sadece kır pidesi yedik, militarist kafalı bir hakem Pascal Nouma'dan "Beşiktaş'ın zenci futbolcusu" diye bahsettiği zaman kendi zenciliğimizi, müzmin mazluğumluğumuzu çok daha iyi anladık, o lafı kendimize de küfür saydık... Bu esnada Yıldırım Demirören sıradan bir taraftardan çok daha farklı, milyar ışık yılı uzak bir gezegende zırhlı cipine biniyor, başkanlık hayalleri kuruyordu...

Başkan taraftarı temsil etmeli, onun değerlerini yansıtmalıdır... Dünyadan örnekler verelim, kimse Demirören'i farklı konumlandırdığımı sanmasın bu örneklerde, önemli olan makro ya da mikro, toplumsal yaşam düzeyinde taraftar ve onu temsilen iktidara gelen başkan arasındaki bağlantı; yoksa Demirören de her Türk başkan gibi ne Mussolini ne de Che Guevera! Bugün Celtic'in başkanı eski bir İşçi Partisi milletvekilidir, İskoçya'nın tam özgürlüğünü, bağımsızlığını savunur çünkü Celtic taraftarı o fikirleri benimsemiş, hayat görüşü haline getirmiştir... Rangers başkanı aynı şekilde Rangers taraftarları gibi İskoçya'daki Britanya yanlısı protestanlığı hayat görüşü olarak benimsemiştir. Livorno yönetiminde nasıl solcu taraftarın aksi görüşünde bir aşırı sağcı, Mussolinici İtalyan yoksa, aynı şekilde sağcı taraftar kitlesi egemen olan Lazio'nun da komünist bir başkanı yoktur, olamaz da...

Salt makro siyasi düzlemdeki örnekleri bir kenara bırakalım... Ne de olsa bir yerde ülkemizde futbol hala sadece futbol olarak algılanılıyor... Çok da hayati bir mesele değil bu çünkü en ezeli rekabetimiz Fenerbahçe - Galatasaray derbisinde bile tek fark tarih ve renkler... Yoksa bir tarafın çoğunluğu sağcı diğerininki solcu, biri tamamen Ülkücü diğeri Apocu değil... Olmasın da zaten, hiç sorun değil... Ancak Galatasaray başkanlarının %80'i Galatasaray Lisesi kökeninden geliyor ve belli tarihsel değerleri temsil ediyor, Adnan Polat bile bu kadar başarılı bir yönetici olarak Galatasaray Lisesi kökenli olmayan birisi olarak kendisini çok zor kabul ettirmiştir... Ya Fenerbahçe? Fenerbahçe başkanlarının %80'i mütteahit kökenlidir çünkü Türkiye'de en çok para mütteahitlerde vardır ve Fenerbahçe tarihsel olarak sürekli başarı peşinde koşan bir kulüp olarak hep büyük sermayelere ihtiyaç duymuştur, duyacaktır da... Ortega, Anelka ve diğer süper yıldızlar da hep bu sermaye gücü sayesinde transfer edilmiştir... Ne zaman o sermaye Aziz Yıldırım'ın ilk yıllarında olduğu gibi kötü kullanılır, sportif ve skortif başarılar gelmezse o zaman Fenerbahçe'de kıyamet kopar... Galatasaray'da bazen liseli değerleri o kadar baskın gelir ki Avrupa gol kralı Tanju Çolak bile icabında bir günde harcanır gider...

Dönelim Beşiktaş'a... Çarşı'nın ya da genel anlamda siyah-beyazlı taraftarların bu kadar bölünmüş olmasının sebebi süreci Demirören'in eski futbol şubesi sorumlusu olduğu Serdar Bilgili iktidarıdır. O tarihi felakete karşılık gelen bölünme o gün başladı ve bugünlere kadar geldi... Arada Erdil Arpacı, İbrahim Altınsay, Mete Düren, sahada oynattığı futboldan çok daha güzel bir adam olan Lucescu gibi akil adamlar sayesinde o bölünme bir süre durduruldu... Ancak Beşiktaş Bilgili'yle beraber zaten Beşiktaş'ı Beşiktaş yapan kimliğini yitirmeye başladı: ne demişti Bilgili, "Beşiktaş'ı birinci sayfalara taşıyacağız"
Taşıdılar da... Leeds United karşısındaki 6-0'lık yenilgi, abartılı raporla işinden kovulan başarısız ama dürüst adam Nevio Scala, o dönemde kokain yüzünden mahkemelik olan Daum, ilk sezonda yapılan pahalı ama içi bomboş transferler (Fazlı, Ertuğrul Sağlam'ın göz yaşları karşılığı üstüne para verilip takas edilen Erman, saha dışında dünya iyisi ama saha içinde yetersiz Ümit Bozkurt), say say bitmez...
Bilgili'nin eski şube sorumlusu Demirören, önce 101. yılda yönetimden koptu... Sonra da Beşiktaş'ta dikiş bir daha tutmayacak kadar koptu... Büyük puan farkıyla öndeyken kaçıp giden 101. yıl şampiyonluğu, o kadronun adeta gizli bir el tarafından dağıtılması, geriye de sadece adı her türlü söylentiye karışmış Sergen-Sinan Engin-Tümer üçlüsünün kalması... Bunları unutmak mümkün değil, o Lucescu ki Beşiktaş'ı savunmak için en adi programda Ahmet Çakar'la bile muhatap oldu ama anında satıldı... Yüzüne bile bakılmadan... 101. yılda son 4 deplasmanda yönetimden tek bir kişi dahi olmaması açıklanamaz bir muamma, o açıklansa belki de kara kutu açılacak...
Kendi evlatlarını yedi Beşiktaş sürekli bir tarihi akışa karşı birinci sayfa olma saplantısıyla... tarihimizde ilk kez deplasmanda Avrupa Kupası'nda uçmuşken Malmö maçından sonra ağlaya ağlaya yuvadan koparıldı Rıza Çalımbay... Dışarından muhalefeti susturmak için Sinan Engin getirilmek için (Çakıcı ile Beşiktaş armasını aynı kağıtta yan yana getirip beni sabahlara kadar ağlatan asla affedilmeyecek Sinan Engin) MAF'ın Ali Gültiken'i anında harcandı... Avrupa'nın takım çalıştırmadan en çok para kazanan teknik direktörü olan Del Bosque'ye "kasap" yakıştırması yapılarak harcanmasına gelmeyeceğim bile...
El birliğiyle birinci sayfalara taşıdılar Beşiktaş'ı... Sanki o 1. sayfalarda çok matah şeyler varmış gibi... Hep birinci sayfa olduk uzun zaman. Avukat Levent Erdoğan açıklıyordu "Del Bosque haksız, CAS'ı biz kazanacağız" Kaybeden biz olduk, taraftar oldu hep... Del Bosque hiç takım çalıştırmadan Mourinho'dan sonra en çok kazanan hoca oldu! REKOR 1!

Leeds'ten 6 yenildikten sonra bir de üstüne Liverpool'a 8-0 kaybedildi.(Düşünüyorum da Chelsea'den 8 yesek o gün orada dayanamayıp ölürdüm, bugün bu satırları yazamazdım) 8-0 Şampiyonlar Ligi rekoruydu, yine 1. sayfa yine rekor REKOR 2

En büyük yenilgi ise 8-0 değil, ondan hemen önce oyuncuların ruhsal açıdan 88-0 yenik duruma düşmesine sebep olan "PAF takımıyla çıkarız" açıklamasıydı... O açıklama Demirören'in en büyük günahıydı... Bu takım hiçbir zaman Anelka ya da Ortega'yı alarak şampiyon olmadı... Varsa yoksa temel direği PAF takımdan çıkanlarla oldu...
1982 Ziya Doğan
1986 Gökhan Keskin, Ziya Doğan
1990-91-92 Metin - Ali - Feyyaz
1995 Sergen
2003 Sergen
1982-1995 Rıza Çalımbay

O gün PAF takımı gözden çıkaran bakarkör zihniyet tüm tarihiyle gerçek Beşiktaş'ı gözden çıkardı, dünya futbol vefasızlık tarihe saygısızlık rekorunu kırdı REKOR 3 4 5 6 .....

Benim için ve birçok Beşiktaş'a karşılık beklemeden gönül verenler için Demirören yönetimi çoktan bitti... Geçen sezon 2 kupa alındığında taraftarların çoğunun üstündeki formada Demirören'in taraftar muhalefetine rağmen anlaştığı firmanın reklamları yoktu ya Beko ya da Yeni Rakı vardı... İnsan düşüncelerini giyer, ruhunu giyer... O formalarda Seba vardı, Hakkı Yeten vardı, icabında İlhan Mansız, Recep Çetin, MAF vardı ama Demirören'in D'si yoktu...
Keşke yumurta atmasaydık, bize hiç yakışmadı... Ama asıl keşke bu hale hiç gelmeseydik, getirilmeseydik, Demirören hiç başkan olmasaydı... Evet, tüm tersine rekorlara rağmen Beşiktaş'ı çok sevdi Demirören ama kızını çok sevip ona sevgi ve akıl yerine parasının sembolü en pahalı arabayı alan talihsiz baba gibi sevdi...
En kötüsü ne biliyor musunuz? "Yeter artık Seba" dendiği gün üniversitede tezini yapan bir tıfıl olarak 90 Dakika'da yeni yıldızı parlayan Haşmet Babaoğlu'na yazdığım mesajdaki gibi, Seba'dan sonra Beşiktaş Tito'dan sonraki Yugoslavya misali bölündü tam ortadan kalbinden... Küme düşsek bu kadar canım acımazdı benim, kardeşin kardeşe vurduğu o cumartesi gecesi olduğu gibi...
Özür dilerim Revna Hanım, çok özür dilerim; belki Yıldırım bey her zaman desteklenmeye değer çok iyi bir eş, kızına sarılıp ağlayacak kadar iyi bir aile babası ama Beşiktaş başkanı olarak maalesef olmadı... Yine de tüm küfürler ve yumurtalar için ben çok özür dilerim sade bir taraftar olarak...