23 Kasım 2009 Pazartesi

ÖLÜMSÜZ USTA GIOVANNI TRAPATTONI



Ne demişti ölümsüz futbol filozofu Liverpool’lu Bill Shankley:
“Eğer teknik direktörseniz ne yaparsanız yapın, ölene kadar hep son maçta aldığınız skorla hatırlanırsınız”


“Shankley yerden göğe kadar haklı çünkü insanlar bir kere şekerin tadını alınca bir daha tuz yemek istemezler”
diyerek 35 yıllık teknik adamlık macerasını özetliyor Giovanni Trapattoni,
“Sen de bizzat teknik direktör olarak artık o taraftarlar gibisindir; şampiyonluklar, kupalar, başarı öyle tatlıdır ki sen de farkında olmadan onlar gibi şeker bağımlısı olmuşsundur. 70’ine merdiven dayadığında bile kendini 35 yaşında işe ilk başladığın günkü gibi hisseder, dünyanın bir ucundan diğer ucuna başarının peşinde sürüklenir durursun; sadece başarılı olamadığın zaman 35 yaşında olmadığını, artık ömrünün sonuna geldiğini ve tüm bir hayatının o başarının peşinde yitip gittiğini fark edersin.”


Dile kolay, Trapattoni’nin antrenörlük yaşamı, bu satırların yazarının hayatından daha uzun… 35 yıl, 20 kupa ve 3000 klasik müzik CD’si! Juventus, Platini, Inter, Mattheus, Vivaldi, Puccini, Verdi… Belki de başta opera olmak üzere klasik müziğe bu kadar delice tutkun olduğu için Trapattoni takımlarına asla Keeganvari “Napolyon futbolu” veya Gullit gibi “Monica Belluci futbolu” oynatmaz. Çoğu zaman, Trapattoni’nin takımı sahasına hapsolmuş, oyunu geride kabul etmiş gibi gizlenirken belki de o Vivaldi’nin en güzel eserlerinde tüm orkestra düşük tempoda devam ederken aniden ortaya çıkıp yükselen kemanlar gibi bir anda farkı açar; 90 dakikanın en doğru zamanında en doğru yerinde başlayan konçerto, 35 yılın sonunda en görkemli futbol operalarından birisine dönüşür.

Bir başka ihtimal, 23 yıllık futbol kariyeri boyunca 284 maç oynamış olmasına rağmen sadece 3 gol atmasıdır, Trapattoni’nin önce savunmayı sağlama alan oyun planlarının hareket noktası. 1939 yılında Milano’da doğup 20 yaşından itibaren 12 sezon boyunca doğup büyüdüğü şehrin AC Milan’ında orta sahanın defansif kısmını kimselere bırakmayan Trapattoni, futbol oynayanlar eğer İtalyan ise golün ne kadar zor atıldığını herkesten iyi anladığından kendine özgü savunmanın, hücum hattının en ilerisindeki presle başladığı futbol tarzını icat eder. Kendisinden sadece iki yaş küçük olan Alex Ferguson, kazandığı onca kupaya ve yıllardır Manchester’ın Kırmızı yakasına hep en şekerli futbolu izlettirmesine rağmen Trapattoni’den fazlasıyla etkilendiğini gizlemiyor:
“Sacchi’nin dediği gibi iyi bir teknik adam olmadan önce iyi bir futbolcu olmak gibi bir zorunluluk yok, çünkü hiçbir şampiyon jokey, daha önce at olarak yarışlara katılıp şampiyon olmamış. Ama yine de Trapattoni gibi hem futbolculuğunda hem de antrenörlüğünde Avrupa Şampiyonu olmak başlı başına büyük bir ayrıcalık. Futbolculuğu ile teknik adamlığı arasındaki devamlılık da bizzat futbolcuyken oynadığı oyuna teknik direktör olarak bakabilmesinden kaynaklanıyor. 1980’lerde futbolda yaşanan değişimin en büyük mimarlarından birisi olarak İtalya’da ilk hücum prese dayalı oyun tarzını başlatan Trapattoni’dir, Lippi ve Capello onun açtığı yoldan ilerleyerek bu kadar başarılı oldular. Birçok zaman Trapattoni’yi sadece Trapattoni yenebilir.”


Bir de tabii başta benimki olmak üzere birçok futbol aşığının yüreğinde uzun süre iyileşmesi imkansıza yakın bir acı olan Henry gibilerin sahtekarlıkları... 2002'de ev sahibi olduğu için Güney Kore kayırılırken, canı yakılan yine Trapattoni'den başkası değildi tıpkı Euro 2004'teki son grup maçlarında İskandinav kumpasına kurban edildiği gibi. Hayatında İtalya'yı tutmamış, desteklememiş birisi olarak itiraf ediyorum: 18 kasım günü asla büyümeyecek kadar küçülen Henry'nin eli benim de suratıma bir tokattır zamanında İtalya'nın uğradığı haksızlıklara isyan etmediğim için...

Yine de arşivde boğulmayıp tarihe, ölümsüz ustaya dönelim: Milan’da geçen 12 yıllık futbolculuk yaşamından sonra, sadece 10 maçlığına Varese formasını giyen Giovanni Trapattoni, Maldini gibi olmamasının sebebini de Milan’a olan sevgisinin azlığına bağlamaz; aksine onun için asıl aşkından bir süre uzaklaşmak, yeni sulara yelken açmak, aşkı tazeleyen bir dönüm noktasıdır:
“Varese’de tabii ki Milan’daki kadar iyi olamayacağımı biliyordum, herkes de bunu söylüyordu zaten ama bunu gidip kendim görmeliydim. Zaten futbolu bırakır bırakmaz soluğu yine Milan’da bu sefer genç takımın teknik direktörü olarak aldım.”


Tabii ki Trapattoni’nin gönlünde Milan’ın yeri Rıza Çalımbay için Beşiktaş’ın yeri ya da kendisiyle beraber hem futbolcu hem de teknik adam olarak Avrupa Şampiyonluğu yaşamış beş isimden birisi olan Johann Cruyff’ın gönlünde Barcelona’nın olduğu yerdir. Ama Cruyff’tan çok Rıza Çalımbayvari bir başlangıç yapar Trapattoni. Henüz çok da fazla bir deneyimi yokken alınan istikrarsız sonuçlar üzerine eski takım arkadaşı Paolo Barison’un yerine göreve getirilir. İlk önce aldığı iyi sonuçlar üzerine göreve kalıcı olarak getirilirken, 1974-1975 sezonunun İtalya Kupası’nda takımını finale kadar taşıyınca kulübün tarihinin en zor günlerinde biraz olsun nefes almasını sağlamış, teknik direktör olarak rüştünü tam anlamıyla ispatlamıştır. Finalde Fiorentina karşısında alınan yenilgi ise bir kez daha Shankley’i haklı çıkaracak, Trapattoni bir dahaki sezona final maçının yenik adamı olarak başlayacaktır.

1975-76 sezonunda o zamanların en iyi orta saha oyuncularından birisi olan Fabio Capello’yu Juventus’tan transfer etmesine rağmen bir kez daha bekleneni veremeyen takımın faturası Rıza Çalımbay örneğinde olduğu gibi “bizim oğlan” konumundaki Giovanni Trapattoni’ye çıkartılır ve “henüz büyük bir takımı çalıştıracak kalibrede olmadığı” gerekçesiyle görevinden alınır. Trapattoni’den sonra Milan, 1986’da Berlusconi kulübü satın alana kadar iflah olamazken, hatta bir süre ikinci ligde mücadele etmek zorunda kalırken, Milan’ın en büyük rakiplerinden Juventus, Milan’ın kovduğu genç teknik adamı göreve getirerek tarihinin en altın çağını yaşayacaktır. 1976 yılında Juventus’un başına geçen Trapattoni 1986’a kadar görev yaparak sadece İtalya tarihinin bir takımda en uzun süre görev yapan teknik direktörü olmakla kalmayacak hem İtalya’da hem de Avrupa’da tüm kupaları kazanarak, Juventus’un İtalya tarihinin en başarılı takımına dönüşmesi sürecinde tarihi bir rol oynayacaktır.

Henüz ilk sezonunda Juventus’u lig şampiyonluğuna taşıyan Trapattoni, Scirea ve şimdilerde İrlanda Milli Takımı'nda yardımcısı olan Marco Tardelli üzerine kurduğu hücum prese dayalı futbolla İtalyan futbolunda yeni bir çağı başlatır. Aynı yıl, 1976-77 sezonunda kazanılan UEFA Şampiyonluğu da Avrupa futboluna damgasını vuracak olan İtalyan futbol çağının miladı niteliğindedir. Finalin kahramanı yine Marco Tardelli olur. Kendisi gibi orta sahada savunmaya dönük oynayan Tardelli’yi yıllar sonra Mattheus’u dönüştüreceği gibi çok yönlü bir futbol makinesine dönüştüren Trapattoni, bir sonraki sezon manevi evladı gibi gördüğü o zamanların genç yıldızının performansı ile 1978 yılında üst üste ikinci kez Juventus’u Serie A şampiyonluğuna taşır.

1979’da İtalya Kupası’nı kazanan Trapattoni’li Juventus, 1980’de ligi ikinci bitirdiğinde kadroda revizyona gider. Henüz futbolcu izleme komitelerinin fazla kök salmadığı Kıta Avrupası’nda o zamanlardan sadece kendi liginin değil, dünyanın dört bir yanındaki oyuncuları avucunun içi gibi bilen Trapattoni, orta sahada Tardelli’nin kaptığı topları değerlendirebilecek hücum prese yatkın bir 10 numara olan ama Juventus’a karşı oynadığı iki maç dışında İtalya’da pek de tanınmayan Liam Brady’yi transfer eder. Kağıt üzerinde Brady’nin transferi büyük bir kumar olsa da Trapattoni’nin başta İtalya olmak üzere tüm dünyaya tanıttığı Brady’nin sol ayağı, adeta 1981 ve 1982’de üst üste iki sezon kazanacağı Serie A şampiyonluklarının kapısını açan eşsiz bir futbol anahtarıdır. Sağ iç ve sol iç ayrımlarını kaldıran Trapattoni’nin uzun yıllar Avrupa futboluna egemen olan baklava orta saha modeliyle yeni bir çığır açmış, oyuncularını sisteme göre kullanmak yerine elindeki malzemeye göre yeni bir taktik anlayış geliştirmişti.

1982’de İtalya sürpriz bir şekilde Dünya Kupası Şampiyonu olurken, sergilediği rakibin oyununu bozmaya dayalı tatlı sert presli oyun anlayışı, tamamen Trapattoni’li Juventus’un iki sezon üst üste şampiyonluğa taşımış olan formülün milli takıma uygulanmış versiyonudur. Trapattoni’nin manevi oğlu gibi olan Tardelli turnuvanın en iyi oyuncularından birisine dönüşürken, final maçında şampiyonluğu getiren gole de imzasını atacaktır. Ama asıl 1982 Dünya Kupası’ndaki Trapattoni damgası, çok yakın bir zamanda Juventus’ta beraber oynatacağı Platini ve Boniek ikilisi olur. O zamanlar Bosman futbolcuların ayaklarındaki prangaları kırmamış olduğu İtalya’da yabancı oyuncusu sınırlaması hüküm sürdüğü için Brady satılmak zorunda kalınır.

Yerine transfer edilen Platini, İtalya’daki ilk günlerinde zorlanırken, Trapattoni bir kez daha insan yönetimi sanatının, teknik direktörlüğün en önemli boyutu olduğunu vurgularcasına Platini’yle görüşerek sıkıntılarını masaya yatırır.
Platini, takımın oynadığı oyunun Boniek ve kendisine uymadığını, takımdan ayrılmak istediğini söylediğinde Trapattoni ders vermez, ders alır.

1983’te Serie A ikincisi ve Şampiyon Kulüpler finalisti olan Juventus, sadece İtalya Kupası şampiyonluğuyla yetinir. Ama aslında kısa vadede kaybetmiş gibi gözüken Trapattoni, uzun vadede İtalyan futbolunun gerçek imparatoruna dönüşecektir. Platini sorununu çözerken aldığı ders, siyah-beyazlılara oynattığı futbola yansıyan Trapattoni 1984’te Juventus’u Serie A, Kupa Galipleri Kupası ve Avrupa Süper Kupası’nda şampiyon yapar. 1985’te Juventus’u Şampiyon Kulüpler Kupası ve Kıtalararası Kupa şampiyonluklarına taşıyan teknik adam, 1986’da bir kez daha siyah-beyazlıları Serie A şampiyonu yaptıktan sonra İtalya’nın en pahalı teknik direktörü olarak Inter’in yolunu tutar:
“Juve’deki onuncu yılımın sonunda artık daha fazla kazanabileceğimiz bir şey kalmamıştı. Yine de o on sezon boyunca kazandığım para hayatımın sonuna kadar torunlarıma bile yeterdi ve ben Inter’e kesinlikle para için gitmemiştim. Önemli olan İtalya’nın en pahalı teknik direktörü olmak değildi, herkesin çalıştırılması, düzeltilmesi imkansız bir takım olarak andığı Inter’de başarılı olabilmekti”

En başlarda Trapattoni’nin işi sandığından da zordur. Herkes ilk sezonun sonunda Trapattoni’nin de kendisinden önceki teknik adamlar gibi harcanıp gideceğinden eminken, Trapattoni ilk önce sabırla kendi futbol felsefesini kulüp yönetimine benimsetir. Daha sonra ise Mattheus’u transfer ederek, Avrupa’nın en iyi oyuncularından birisi olarak gösterilen Alman futbol makinesine aslında daha öğrenecek çok şeyi olduğunu anlatarak yoluna devam eder. İlk olarak Alman yıldızın sadece sol ayağını çalıştırır, daha sonra ise onun kalibresinde bir oyuncunun maç boyunca oyunun her iki yönünü de oynamak zorunda olduğunu ve bunun takımın kaderini belirleyecek en önemli nokta olduğunu açıklayarak antrenmanlarda kendisini savunmada oynatır. Inter ilk önce 1989’da 10 yıl sonra Serie A şampiyonu olurken, Mattheus yılın futbolcusu seçilir. 1990 Dünya Kupası’nda ise Almanya’nın şampiyon olmasında başrolde olan Mattheus bir kez daha Trapattoni’nin kendisini baştan yarattığı kabul edecek ve 38 yaşına kadar futbol oynamasının İtalyan hoca sayesinde olduğunu birçok kez tekrarlayacaktır.

1991-1994 yılları arasında ikinci kez Juventus’un başına geçen Trapattoni, eski gücünden uzak olan ve Berlusconi’nin Milan’ının gölgesinde kalan siyah-beyazlıları tekrar şampiyonluğa oynayan bir takıma dönüştürse de sadece 1993’teki UEFA Kupası şampiyonluğuyla yetinmek zorunda kalır, 1992 ve 1994’te ligi ikinci sırada tamamladığında ise Bill Shankley bir kez daha haklı çıkar: “Birinciysen insanların gözünde her şeysin ama eğer ikinciysen sadece hiçbir şeysin”

1994-95 sezonunda Bayern Münih’in başına geçen Trapattoni, Almanya’daki ilk deneyiminde daha çok saha dışı etkenler yüzünden başarılı olamazken bir sezonluğuna Cagliari’nin başında İtalya’ya geri döner. Ama Trapattoni’nin asıl muhteşem dönüşü 1996’da yine Bayern Münih’e olacaktır. 1996-97 sezonunda Bayern’i Bundesliga şampiyonluğuna taşıyan Trap, 1997-98 sezonunda da Almanya Kupası’nı kulübün müzesine götürürken bir kez daha “fazla İtalyan” birisi olarak saha dışında Alman futbol kültürüyle çatışmasının kurbanı olacaktır. Bir maçtan sonra kendisinin bile bazı futbolculardan daha çok koştuğunu söylemesi, oyuncularını içi boş şişelere benzetmesi Trapattoni ile Alman devinin yollarının ayrılmasına sebep oldu. Ama yine de sadece o yılların en yetenekli Alman yıldızlarından Mario Basler’i Lucescu’nun Sergen’i oynatması gibi hiç kimsenin beceremediği kadar iyi oynatması onun Almanya’da da kendine has bir repütasyon oluşturmasını sağlayacak, uzun yıllar Almanya’nın birçok kulübünden teklifler alacaktı.

Yine de Almanya’ya bir kez daha dönene kadar ilk önce Fiorentina’yı çalıştıran ve elindeki kısıtlı kadroya rağmen Floransa ekibinin İtalya’nın dev ekipleri arasından sıyrılarak Şampiyonlar Ligi’ne katılmasını sağlayan Trapattoni, 2000 yılında hayatı boyunca hayalini kurduğu göreve getirildi. 2000-2004 yılları arasında İtalya Milli Takımı’nı çalıştıran kurt hoca, 2002 Dünya Kupası’nda Güney Kore maçında gözleri Steve Wonder’dan bile daha az gören hakemlerin kurbanı olurken, 2004 Avrupa Şampiyonası’nda İskandinav kumpasının ve kendi kendisinin kurbanı olacaktı. Daha önceleri kendisini, Almanya ve İtalya gibi Avrupa’nın en zor liglerinde başarıya taşıyan defans ağırlıklı futbol, İtalyanların tarihleri boyunca en iyi oynadıkları oyun tarzı olsa da en iyi savunma oynatan İtalyan teknik direktör olarak milli takımda büyük bir hayalkırıklığı yarattı.

2004-2005 sezonunda Portekiz’in Benfica ekibinin başına geçen ve orada geçirdiği tek sezonda takımını lig şampiyonluğuna taşıyan yaşlı kurt, Avrupa’nın üç ayrı liginde şampiyonluk yaşayarak tarihi bir başarıya imza attı. Bir kez daha Almanya’dan gelen ısrarlı teklifleri reddedemeyen Trapattoni, 2005-06 sezonunda Stuttgart’ın başına geçtiğinde beklentiler büyüktü. Ancak bu kez Stuttgart’ın en büyük iki hücum silahı olan Danimarkalı forvet oyuncuları Tomasson ve Gronkjaer’le arasına oynattığı savunma ağırlıklı futbol yüzünden kara kedi giren kurt hoca, sadece 20 maç sonra görevinden alındı. Tomasson ve Gronkjaer, Trapattoni’yi “hücum yapmaktan korkmak”la suçlarken, Stuttgart yönetimi iki yıldız forveti yedek kulübesine mahkum eden Trapattoni’yi “Kulübün hedefleri”yle uyuşmadığı için kovdu.

2006 yılında dünyanın en zengin adamlarından birisi olan Salzburg başkanı Dietrich Mateschitz’ın teklifi üzerine futbol direktörü olarak Avusturya takımının başına geçen yaşlı kurt, ilk sezonunda takımın başına eski talebesi Mattheus’u getirdi. İşler istendiği gibi gitmeyince bizzat takımın başına geçen Trap, 2006-2007’de Salzburg’u Avusturya Bundesliga’sında şampiyonluğa taşıyarak dört farklı ligde şampiyonluk yaşamış oldu.

Ama asıl teknik adamlık dehasını 11 yeteneksiz ama kimsenin olmadığı kadar mangal yürekli gençle mücadele eden İrlanda Milli Takımı'nda gösterdi. İtalya ve Bulgaristan'ın olduğu en alt torbadan Dejan Saviçeviç'in Yugoslavya mirası Karadağ'ın yer aldığı grupta dünyanın en güzel futbolunu oynamasalar da eldeki malzemeye göre çok büyük iş başararak hiç yenilmeden play-off'a kalan İrlanda Cumhuriyeti, olabilecek en çirkin şekilde Henry'nin eline yenildi.


O gün 70 yaşında oyuncularıyla beraber ağlayan Trapattoni, kişiliği ve eserleriyle ki (en büyüğü kazandığı tüm rekor mertebesindeki kupaların üzerinde o geceki takımı yaratmaktır) oynattığı futbolun çok daha ötesinde futbolun en güzel yüzlerinden birisi. Benim de bu vesileyle Henry'ye söylemek istediğim bir şey var Cantona kadar ustaca sözler olmasa da Henry asla duymayacak olsa da:
"Senin hiç hayallerin oldu mu? Hiç hayallerini biriktirip yüreğine sığmayınca ay ışığına astığın oldu mu? Sahi sen hiç hayal kurdun mu? Eğer kurmuş olsaydın, sadece ölümsüz ustaya hürmetinden gider bu gol el değimiş, iptal et derdin! Artık herhagi birisin, herhangi bir hırsızsın!"
Binlerce kez daha teşekkürler Trapattoni dede, dünyanın en güzel, en şerefli kaybeden takımını yarattığın için!

20 Kasım 2009 Cuma

Beşiktaş - Fenerbahçe DERBİ EFSANELERİ



BEŞİKTAŞ'ın Fenerbahçe'ye karşı ilkleri, enleri

Şeytanın bacağını 5. maçta kırdılar
Siyah-beyazlılar, Fenerbahçe'ye karşı oynadıkları 5. maçlarında tarihlerindeki ilk galibiyetlerini aldılar. İstanbul Amatör Ligi'nde oynanan 26 Ekim 1928'de oynanan maçta Beşiktaş, ezeli rakibini 4-2'lik skorla mağlup etmeyi başardı. 23 Mart 1941'de oynanan maçta ise siyah-beyazlılar sahadan 7-1 galip ayrılarak Fenerbahçe karşısındaki en farklı galibiyetini elde etti.

Fenerbahçe'yi yenemediği en uzun dönem
"Takvim sayfaları ve Molnar'ın gözyaşları"

Beşiktaş, 1954'ten ile Ocak 1960'a kadar Fenerbahçe'yi 17 maç boyunca yenmeyi başaramamıştı. 1959-60 sezonunun başında ise medya yine Beşiktaş'a hiç şans tanımıyor, “Bu takım üç maç dahi dayanamaz” manşetleri atıyordu. Ancak ilk yarının son maçını Fenerbahçe ile oynayacak olan Kara Kartallar, ilk 18 maç sonucunda namağlup lider olarak sahaya çıkıyor ve “Bu yıl bizim yılımız” dercesine rakiplerine takvim sayfaları atıyorlardı. Maç boyunca Fenerbahçe daha üstün bir oyun sergilerken Beşiktaş kalecisi Necmi sayısız kurtarışlarıyla maçın yıldızı oldu ve siyah-beyazlılar 1-0'la ezeli rakiplerinin bileğini büktüler. Maçın son düdüğüyle Beşiktaşlı taraftarlar önce sahayı sonra da soyunma odasına dalarak başta ekstradan 500 lira prim kazanan Necmi olmak üzere tüm oyuncuları uzun süre omuzlara aldılar. Fenerbahçe soyunma odasında ise çok iyi oynanmasına rağmen 6 yıl sonra kaybetmenin üzüntüsü hâkimdi. Yavuz Bayraktar, Milliyet'teki yazısında şöyle yazıyordu: “Türkiye Milli Takımı'nı da çalıştıran Fenerbahçe'nin hocası Molnar gözyaşlarını saklamak için cebinden mendilini çıkarıp yüzünü örttü”


Fenerbahçe'ye karşı ligdeki en farklı galibiyet

"Beş dedi, beş attık!"
Beşiktaş, ezeli rakibi karşısında profesyonel lig tarihindeki en farklı galibiyetini 6 Ocak 1990 tarihinde Metin-Ali-Feyyaz üçlüsünün dört gol kaydettiği maçta Fenerbahçe'yi deplasmanda 5-1 yenerek aldı. Maça damgasını vuran Gordon Milne'li siyah-beyazlılar muhteşem futbolundan çok, Fenerbahçe teknik direktörü Todor Veselinoviç'in maçtan önce yarattığı beş polemiği oldu. Bir sezon önce Fenerbahçe'yi gol rekorlarını alt üst ederek şampiyonluğa taşıyan Yugoslav hoca, maçtan önce kaldığı odanın balkonundan basın mensuplarına "5" işareti yaparken maç 5-1 bitince altılı ganyanda 5 numaralı ata oynadığını işaret ettiği rivayet edilse de karşılaşmadan hemen sonra siyah-beyazlıların sağ beki Recep Çetin'in sözleri tarihi skora damgasını vurdu: "Veysel hoca maçtan önce 5 istedi, 5 attık; 6 istese 6 atardık!"


Fenerbahçe'ye en çok gol atan Beşiktaşlı

“Üzgünüm Arsenal, ben Beşiktaşlıyım!”
1931 yılında Karagümrük'teyken Zeki Rıza Sporel tarafından Fenerbahçe'ye kazandırılmak istenen Hakkı Yeten, 58 maçta attığı 32 golle Beşiktaş'ın sarı-lacivertlilere en çok gol atan ismi. Daha onra Arsenal'in teklifini kabul etmeyerek hayatını siyah-beyaza adayan hukuk fakültesi mezunu Baba Hakkı, bir Fenerbahçe maçında Beşiktaşlı taraftarların rakiplerine küfür etmesi üzerine top ayağındayken durmuş, tribüne bakmış ve bir bakışıyla anında küfürü kesmeyi başarmışlığıyla ezeli rekabetin en kült figürlerinden birisi. Bir başka derbi maçında Beşiktaş iki farkla öndeyken Fenerbahçe kaptanına söyledikleri derbinin şanının en güzel özeti: “Sizinkilere söyle, bu maç böyle hiç zevkli değil, hemen toparlanmanız lazım. Bu kadar kişi sizi izlemeye gelmiş, siz sapır sapır dökülüyorsunuz, yakışıyor mu hiç?”

Fenerbahçe'ye karşı en çok forma giyen Beşiktaşlı
“Rıdvan'la birbirimizi teselli ederdik”
Rıza Çalımbay, ilki Cemil Turan'ın 1980'deki jübile maçı olmak üzere 62 maçta siyah-beyazlı formayla Fenerbahçe'ye karşı mücadele etti: "O zamanki hava çok farklıydı, maç nerede oynanırsa oynansın tribünler hep yarı yarıyaydı yani gerçek anlamda derbiydi!" Daha da güzel olan ise Beşiktaş'ın efsanevi kaptanının Fenerbahçe'nin süper starı Rıdvan Dilmen'le ev arkadaşı olmasıydı: "Rıdvan'la aynı evden çıkıp ayrı kamplara giderdik. Eve dönüp yeniden buluştuğumuzda ise birbirimizi teselli ederdik." Bir diğer çarpıcı Rıza Çalımbay istatistiği ise Beşiktaş'ın ligde son kez Fenerbahçe'yi yendiği karşılaşma olan 17 Nisan 2005'teki "Pancu maçı"nda siyah-beyazlıların teknik direktörünün Rıza Çalımbay olması!





FENERBAHÇE'NİN DERBİ EFSANELERİ

Beşiktaş'a karşı ilk galibiyet
Kazanan Galatasaray oldu!

28 Kasım 1924'te oynanan ilk Fenerbahçe - Beşiktaş derbisi bir özel maçtı. Taksim Stadı'nda oynanan karşılaşmada Zeki Rıza Sporel'in iki golünün yanı sıra Cafer Çağatay ve Alaaddin Baydar'ın Beşiktaş filelerine bıraktıkları gollerle Fenerbahçe 4-0 galip geldi. Aslında derbinin ilk randevusu 22 Nisan 1921'de Kadıköy'de oynanacaktı. Ancak “Galatasaray Bayramı” kapsamında sarı-kırmızılılar tarafından düzenlenen turnuvada Galatasaray'ın itirazı üzerine Beşiktaş Bekir ve Refik Osman'ı oynatamayınca Beşiktaş çekilmişti.

Beşiktaş'a karşı Türkiye Ligi'ndeki ilk galibiyet
"Bir olsun bizim olsun"

1959 yılının bahar ayında 8'er takımdan iki grup halinde oynanmaya başlanan ligde, Beyaz grupta Fenerbahçe ve Beşiktaş birbirlerine rakip oldular. 18 Mart 1959'da oynanan Türkiye Ligi'ndeki ilk derbi Avni Kalkavan'ın golüyle 1-0 Fenerbahçe lehine sonuçlandı. Fenerbahçe, Beyaz grubu o sezon bir kez daha yenmeyi başardığı Beşiktaş'ın 8 puan önünde 1. sırada tamamladı ve iki ayaklı finalde Kırmızı grubun lideri Galatasaray'ı geçerek Türkiye Ligi'nin ilk şampiyonu oldu. Avni Kalkavan, o sezon tek golünü Beşiktaş'a attı.

Beşiktaş'a karşı en farklı skorla galibiyet
Aladdin'in tarihi hediyeleri…

6 Aralık 1958'de İnönü Stadı'nda oynanan özel maçta Fenerbahçe ezeli rakibini 7-0'lık bir hezimete uğrattı. Maçın ertesi günü Türkiye A ve B milli takımları Ankara ve Filibe'de Bulgaristan'la karşılaşacağı için her iki takım da son derece eksik kadrolarıyla 2-3-5 dizilişiyle sahaya çıktılar. Gol perdesini 17. dakikada Mikro Mustafa açarken Fenerbahçe 30 dakikaya toplam yedi gol sığdırdı. Namık Sevik maç yazısında Beşiktaş'ın 3. kalecisi Aladdin'in “hediye”lerini eleştirirken yazısının sonunda Fenerbahçe'nin 7 golle öne geçtikten sonra ezeli rakibinin üzerine gitmemesine dikkat çekiyordu.


Beşiktaş'a karşı ligde en farklı galibiyet

"Bir oğlum olacak, adı Cemil olacak"

7 Mart 1976'da 42.226 seyircinin 931.270 lira ödeyerek izlediği maça damgasını vuran sarı-lacivertliler adına hat-trick yapan Cemil Turan'dı. 3-0 biten maçtan iki gün önce Cemil Turan'ın takım arkadaşı Serkan Acar, eşi “Ayşecik” Zeynep Değirmencioğlu'yla dünyaya getirdiği oğullarına bu tarihi zaferin hatırasına “Cemil” adını vereceklerdi. Maçtan sonra Fenerbahçe teknik direktörü Abdullah Gegiç “Renklerimizden ilham aldık, rakibimizi orta saha boğduk” açıklamasını yaparken Beşiktaş efsanesi Şükrü Gülesin köşe yazısında maçı şöyle yorumladı: “Kendi küçük adı büyük maçta Beşiktaş o kadar ikramda bulundu ki gol atmamak Fenerbahçe için kabalık olurdu.”

Beşiktaş'a en çok gol atan
“Üç golü de üzüle üzüle attım!”

Şener Şen'in “Neşeli Günler” filmindeki efsanevi jilet pazarlama sahnesine Pele ve Beckenbauer'le beraber ilham olacak kadar kudretli bir gol sanatçısı olan Cemil Turan, 1972 - 1980 yılları arasında sarı-lacivert formayla Beşiktaş ağlarını 19 kez sarsarak Fenerbahçe adına Beşiktaş derbilerinde en çok gol atan oyuncu oldu. Cemil Turan, Fenerbahçe'nin Beşiktaş'a karşı ligdeki en farklı galibiyetini aldığı 1976'da hat-trick yaptığı maçtan sonra şöyle diyecekti: “Beşiktaş'ı perişan etmek istemezdim, 3 golü de üzüle üzüle attım.” Daha sonraki yıllarda Cemil Turan'ın yeğeni Yasin Sülün, uzun süre Beşiktaş forması giydi.

Beşiktaş'ı yenemediği en uzun dönem
Uche geldi, Milne gitti

Fenerbahçe çeşitli dönemlerde Beşiktaş karşısında 3 kez (Mayıs 1943 - Kasım 1945, Ocak 1984 - Ağustos 1986, Mayıs 1990 - Aralık 1993) 12 maç üst üste galip gelemeyerek, taraftarlarına derbi galibiyeti hasreti çektirdi. 11 Aralık 1993'teki karşılaşmada sarı-lacivertliler adına şeytanın bacağını İlker Yağcıoğlu ve o sezon Fenerbahçe'ye transfer olan Uche Okechukwu'nun attığı goller kırdı. Bu maç siyah-beyazlıların başında uzun yıllar Fenerbahçe derbilerinde büyük üstünlük kuran Gordon Milne'in de son derbi maçı oldu.



EN BÜYÜK EFSANE!
ŞENOL-BİROL GOL!
Tümer ve Rüştü daha portakalda vitaminlerken ezeli rekabetin üstüne benzin döken efsanevi bir ikili vardı. Edebiyat mezunu gol sanatçısı Şenol Birol ile kadife bilekli, doğma büyme Kadıköylü Birol Pekel, ilk önce İnönü'yü her maçta inim inim inlettiler: "Şenol-Birol-Gol" Aslında ilk önce 1959 yılında başlamıştı Fenerbahçe ile Beşiktaş arasındaki gol transferi savaşı! O dönem Sarıyer'i uçuran Şenol, önce siyah-beyazlıları seçip Birol'la buluştu. 1963'te ise ikinci Şenol-Birol savaşı yaşandı... Parasızlıktan efsane ikilisini ezeli rakibine kaptıran Beşiktaşlılar gözyaşları içinde Birol'u suçladılar, "Şenol'u da o ayarttı!" diye. Baba Hakkı ise "Mecburen sattık ama Şenol-Birol gider Yusuf-Sanlı gelir" diyerek siyah-beyazlılar adına son noktayı koydu. O yıldan sonra üst üste iki kez Şenol-Birol'lu Fenerbahçe, sonraki iki sezon ise Yusuf-Sanlı'lı Beşiktaş şampiyon oldu.



Yine de İnönü'den "Şenol-Birol bizimdir" sesleri eksik olmadı. 2000'e kadar ezeli rekabetin transfer şampiyonu hep Fenerbahçe oldu. Süleyman Seba'dan sonra ise siyah-beyazlılar, daha önce sarı-lacivert formayı giymiş 10 ismi kadrosuna katarak transferdeki ezeli rekabete başka türlü bir boyut kazandırdı.


15 Kasım 2009 Pazar

HER TÜRK TEKNİK DİREKTÖR DOĞAR!..




Özel olarak Millwall taraftarı falan değilim, bilakis taraftar lideri Türk olsa da zaman zaman ırkçılıkla itham edildikleri için çok da sevdiğim bir takım değildir Millwall. Londra'da sempati duyduğum bir takım varsa o da Arsenal'dir, Arsenal Wenger'dir.
Ancak olay menajerlik oldu mu akan sular duruyor bende... Empati kurmak, rakibimi anlamak uğruna Rangers'ı, Real Madrid'i çalıştırmışlığım da var, askerde bir genci mutlu etmek için Fenerbahçe'yi çalıştırıp Beşiktaş'ı yenmişliğim de...
Çok sevdiğim İlker Duralı çok sever Millwall'u... Hem onun hatırına hem de küçük fakir takım çalıştıran hocalarla daha fazla empati kurabilmek için çalıştırdım Millwall'u... Oyunun versiyonu arayüz olarak CM 2001-02 ama database'i, veritabanı 2009-2010, http://www.cmfmfan.com ya da http://www.champman0102.co.uk/forum/ adreslerinden siz de indirip update edip oynayabilirsiniz bu versiyonla.
alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404422414188832114" />
İlk kez küçük mütevazı fakir bir takımı çalıştırdığımda 1996 yılıydı, o zamanlar 3. kümede olan Wigan'la FA Cup'ı kazanmıştım, 6 ay sonra gerçek dünyada yolum Wigan'a düştüğünde FA Cup'ı kazandırmış hoca olarak heykelimi aradım ilçe meydanında... Aradan 13 yıl geçti hala değişmemişim, aynı çocuğum; ama zaten futbol hiç büyümek istemeyen çocukların oyunu değil mi? O zaman sevgili dostum İlker Duralı'ya hediyem olsun bu UEFA Kupası... Kim bilir, belki bir gün beraber Londra'ya gider Millwall mahallesinde heykelimi ararız beraber!.. Bu arada bakmayın UEFA Kupası ve Premier Lig 2.liğine, takımı buralara getirene kadar antrenmana hiç gelmeyen topçu bozuntusundan yıldızı parlar parlamaz Chelsea'ye giden genç yeteneğine neler neler yaşamadım! Allah tüm fakir takımları çalıştıran hocalara sonsuz sabır versin! Bizim fmcm.com'dakiler çok daha büyük başarılara imza atmışlardır, o ayrı... 31 yaşında ancak bu kadar oluyor!



12 Kasım 2009 Perşembe

FORZA ERKAN CAN!.. FORZA FUTBOL!..



Beşiktaş dergisine röportaj veren Erkan abimiz "Takım tutmak rahatlatır" demiş... Beşiktaş'ı tutuyor diye özellikle sevmedim Erkan abimizi... Kimler kimler Beşiktaş'ı tutuyor, birini sadece Beşiktaş'ı tutuyor diye sevmek, futbolu sevmemek bence... 70 kilo fazlası olan mafya bozuntusu Beşiktaşlı da var, Rıza Çalımbay gibi tepeden tırnağa insanlığın yüz akı bir Beşiktaşlı da var... Ben Beşiktaşlı diye Rıza Çalımbay'ı seviyor değilim ama Rıza Çalımbay'dan dolayı Beşiktaş'ı bu kadar çok seviyorum...

Erkan Abi'nin Beşiktaşlılığı da benzer bir yaşama sevinci, hesapsız bir neşe yaratıyor içimde... Zeki Demirkubuz'un, Zafer Algöz'ün Beşiktaşlı olmasındaki gibi... Benim için önemli olan en çok para alan yorumcu olmak değil, Zeki Demirkubuz'un sevdiği bir yorumcu olmak... Belki de hayatımın en güzel anlarından birisiydi Zeki Demirkubuz'un beni arayıp ne kadar sevdiğini, benim küçük de olsa etkimle de Beşiktaş'a daha bağlandığını söyleyince koltuktan düşmemek için masaya tutunmuştum! Akraba bir hissiyat söz konusu ama tüm para pul, araba, ününü 100000 ışık yılı üzerinde bir his:)))

Bu yüzden açtım FourFourTwo arşivimizi, hayatımın en güzel röportaj deneyimlerinden olan Erkan Can söyleşisini sizlerle paylaşmak istedim... Forza Dinamo Mesken, Forza Erkan Can, Forza Liverpool, Forza Livorno, Forza Celtic, Forza Zeki Demirkubuz, Forza Baba Hakkı, Forza Metin Oktay, Forza Uche-Högh, Forza Şenol-Birol-Gol, Forza Barcelona, Forza FUTBOL!...

1970’lerin ortasında başlayan ama 1980’lerde yarım kalan futbol rüyası kaldığı yerden devam ediyor. Erkan Can’lı Dinamo Mesken artık FourFourTwo’nun da dünya ahiret kardeş takımı!

Erkan Can’la ruhani kalesinde, Cihangir’de buluştuk. İlk karşılaşma anından itibaren Cihangir sokakları uçsuz bucaksız bir futbol sahasına dönüştü. Erkan Can’ın her bir sözünde, jestinde içimizden “Helal olsun içindeki insan sevgisi”ne diye haykırmak, her bir cümleden sonra şampiyonluk golü atmış gibi sevinmek, tezahürat yapmak istedik. Cihangir kepçe, biz kazan herkesin galip olduğu bir maçta Dinamo Mesken ekseninde futbol topunun içindeki gizli dünyada dolaştık durduk…

Erkan Can, ilk önce topa FourFourTwo’nun Ocak 2009 sayısının sayfalarını karıştırarak girdi. Törkiş Fight Club sayfasını gördüğünde kafamızdaki futbol topunu şöyle bir göğsüyle yumuşatıp önüne aldı: “Pascal tabii ya, Beşiktaş bu adamı çok sevdi. Ne deli adamdı, helal olsun valla. Ben de çok sevdim. Zaten Beşiktaşlıyım, aslında şöyle desem daha doğru olur ve Anadolu’ya ayıp olmaz: İstanbul’un üçbüyükleri arasında futbol kalbim Beşiktaş’ta. Aslında ben futbolun oynanışını doğru dürüst bilmem, oynayamam. Sinemacı tayfasında bu işin kralı Zafer Algöz’dür. İstese en kralından futbolcu olurdu. Sahanın her yerinde Cruyff zamanı Hollandalısı gibi oynar, tam bir takım oyuncusudur ki bu yüzden de bu kadar başarılı bir tiyatrocu. Ben de onun gibi takım olmak ne demek bilirim, hissederim. Bir film seti de kurgucusundan çaycısına kadar bir takımdır. Her şeyin başı empatidir, takım olmanın da temeli empatidir."

‘Dar Alanda Kısa Paslaşmalar’da teknik direktör çaycıya ‘Futbol asla sadece futbol değildir’ der. Olayın sırrı şudur: Futbol şahsi beceri gerektirir ama istediğin kadar yetenekli ol iyi bir takımın yoksa mantarlarsın. Bizim birçok yıldızın da dramı burada saklıdır. Şimdiki futbolda artık o ideal takım ruhu yok. ‘Dar Alanda Kısa Paslaşmalar’da da bunu anlatmaya çalışıyoruz. Futbol her şeyden önce mahalle sporudur. Futbol oynamak için çok fazla şeye ihtiyacınız yoktur. ‘Hadi oynayalım’ denir, icabında gazete kağıtlarından top yapılıp oynanır. Yani futbol zenginlerden çok en alttakilerin, mahallelilerin oyunudur. Ben mesela sahada neredeyse hiç oynamadım ama hep takımın içindeydim. Çünkü benim için mahalle demek takım demektir. Ben 1970’lerde Ertuğrul Gazi’de kurduğumuz Dinamo Mesken kulübünde getir götür işlerinden amigoluğa kadar her şeyi yapardım. Takımın asıl adı tabii Dinamo Mesken değildi ama sonra öyle kaldı. Ertuğrul Gazi Meskenspor adıyla kuruldu takım.

Dinamo ismi efsanevi Sovyet takımı Dinamo Kiev’in Bursa’ya gelip oynamasından geliyor. O gün Bursaspor maçı kaybetmişti ama Bursa futbolu çok şey kazandı, Dinamo Kiev’in temsil ettiklerine aşık oldu, ismini ondan aldı. Dinamo Mesken ise bizim lakabımız oldu. Dinamo demek ‘bitmeyen enerji, devamlı enerji’ demektir. Biz de takımı kurduğumuzda Dinamo’ya olan hayranlığımızdan ‘Dinamo Mesken’ diye bağırdık. ‘Dar Alanda Kısa Paslaşmalar’ın altmetninde de Dinamo Mesken’den etkiler vardır. Asıl durum mahalle futbolu vaziyetleridir. O dönemde aslında tüm amatör kulüplerin hikayeleri aynıdır, hatta sadece Türkiye’de böyle değildir, evrensel bir durum söz konusudur.

Ken Loach’un da ‘Dar Alanda Kısa Paslaşmalar’a akraba filmleri vardır. ‘Dar Alanda Kısa Paslaşmalar’ benim çok severek oynadığım bir filmdir. Bugün de Dinamo Mesken’i yeniden kurmamızda 25 yıl önce attığımız temellerin etkisi büyük. Benimkisi yine amigoluk, manevi olarak mahalle takımımızın yanında olmak. Yakında kongre var, hiçbir şeye aday değilim ama her göreve hazırım! Bu projede işi bilenlere, ağabeylerimize bırakmak lazım diye düşünüyorum. Dışarıdan destek de değil benimkisi, sadece gönül meselesi! En büyük destekçilerimizden birisi Bursaspor’ın efsanevi oyuncusu Sedat 3 ağabeyimizdir. Futbol dışında diğer branşlarımız da var. 1970’lerde çok başarılı olduğumuz pinpon ve hentbol başta olmak üzere birçok spor dalında yeniden faaliyete geçmeye hazırlanıyoruz. Dinamo Mesken spor haricinde kültürel faaliyetlerde de bulunacak: Bir kütüphanemiz var, onu geliştirmeyi çok istiyoruz.

Bizim Ertuğrulgazi Meskenspor yani namı diğer Dinamo Mesken tamamen gönül işidir, biz bu bayrağı mahalledeki ağabeylerimizden devr aldık, çocuklarımıza torunlarımıza miras bırakacağız. Bu işe en çok gönül veren de şu anda genel sekreter olan Vedat Vermez’dir. Onun yazdığı harika bir manifesto vardır: Dinamo’nun taraftarları aynı zamanda güzel futbolun taraftarıdır; yenen rakibini alkışlar ve kutlar. Dinamo çalışkandır, sevgi üretir, dostluk üretir, paylaşma üretir. Dinamo her Meskenlinin kalbinde sonsuza kadar yaşayacaktır. Daha ne olsun ki?

Ben lisedeyken yer jimnastiği yapmıştım, o yüzden kaleciliğe ayrı bir gözle bakarım. Bir aralar aynı zamanda Dinamo Mesken’in kalecisi olan Vedat Vermez beni çalıştırmıştı, iş başa düştü ben de kaleye geçtim. Kalecilikten çok mu anlarım, elimden geldiğince her topa atlardım ama tabii tiyatroya öyle bir gönül verdim ki bir daha kaleye geçemesem de hep takımın içinde oldum. Her şeyi izledim, inceledim. Maçları çok iyi biliyormuş gibi izlerim ama aslında benimkisi o paylaşma kültüründen aldığım eşsiz zevk.


Futbol dünyayı saracak kapasitede devasa bir olgu. Futbolla ülkeler yönetilir, Franco ve Salazar gibi faşist diktatörler yıllarca insanları futbolla uyuttular. Ancak bunun tersi de geçerli, birçok insanın gözü futbolla açıldı; futbol ayakta kalmalarını direnmelerini sağladı. Her Real Madrid’in bir Barcelona’sı var yani. Barça çok güzel örnek, hala formaya ticari reklam almadılar, helal olsun valla! Onlarınki de başka türlü bir Dinamo Mesken işte! Vedat’ın dediği gibi Dinamo, dil, din, ırk, cinsiyet ayrımına izin vermeyen özgürce yaşama duygusudur; doğaya ve insanlığa zarar verecek her olumsuzluğun karşısındadır!


EKSTRADAN:

ROY KEANE-ZEKİ DEMİRKUBUZ VERKAÇI!

“Futbol, sinema ve tiyatro çok iç içe aslında. Futboldan yola çıkıp hayatla ilgili binlerce şey anlatılabilir. Tiyatro eğitimim döneminde bir yıl boyunca futbolu inceledik, üzerine derinlemesine çalıştık. Futbolun içinde sonsuz hikaye var. Bak mesela bu 2002 Dünya Kupası’nda İrlanda’nın hocasıyla en iyi oyuncusu (Mick McCarthy ve Roy Keane’i kast ediyor) kapıştılar, o olaydan kapalı gişe tiyatro oyunu çıktı (I, Keano). Bizde ise uzun zaman sinemacılar içlerine kapandı, topluma yukarıdan baktılar, o yüzden de futbol topunun içinde gizli dünyayı ıskaladılar. Tabii şimdi iş değişti, mesela Zeki Demirkubuz’un Beşiktaş taraftarından yola çıkarak yazdığı bir tribün hikayesi var, bilmiyorum ne zaman çeker ama bu işler yapılmalı. Eli kulağında, her an birisi futboldan yola çıkıp olayı patlatabilir.”

2 Kasım 2009 Pazartesi

SÜPER LİG, GERÇEKTEN NE KADAR SÜPER?!...

Bir ligin isminin başına "süper" ibaresi ekleyince o lig kafadan süper olur mu? Mesela gerçekten süper olan bir lig sadece kendi ülkesinde mi yayınlanır? Bu sezon oynanan global futbol liglerine bakınca "süper"likle ilgili çok enteresan bir durum söz konusu: Liginin başında "süper" ibaresi bulunan ligleri toplasan gerçek bir süper lig eder mi acaba...


Çin Super League
Irak Super League
Kazakistan Super League
Malezya Super League
Güney Avustralya Super League
Super League Yunanistan
Super League Belize
İsviçre Super League
Turkiye Super League
Malawi TNM Super League
Uganda Super League
Yunanistan ve Türkiye'yi bir kenara koyarsak daha çok Avrupa'nın adı süper olmasa da niteliği süper liglerine oyuncu yetiştirmek üzerine kurulu İsviçre'yi de ayırırsak geriye kalan 9 ligin toplamından bir karma sahaya sürsek mesela İngiltere 2. kümesi Championship'in dibine demir atmış Ipswich'e gol atabilirler mi?


Annemizin kendi kendini süper sanan ligine dönersek: Ulusal, aşırı milliyetçi kompleksler bağlamında Türkiye'nin ezeli rakibi olan Yunanistan'ın da bizim gibi kendi kendini süper ilan etmesi son derece ironik ve anlamlı. Tıpkı bizim bağnaz futbol ulemalarının ısrarla beğenmediği Galatasaray'ın Yunanistan'ın en iyi taraftar gruplarından birine sahip olan Panathinaikos'u deplasmanda silip süpürdükten sonra Fenerbahçe ile oynadıkları "klas"ı fazlaca eksik "Törkiş El Classico"da sahadan silinmesi gibi...
Ben küçüklüğümden beri hiçbir zaman bizim ülkedeki "süper" kavramını anlayamamışımdır. Önce Ajda Pekkan için "süper star" lafı icat edildi. Nasıl bir süper starsa dünyada müslüman kardeşimiz Malezya'da bile tanınmıyordu. Eee, işte işin sırrı burada: Türkiye toplumunda süperliğin ölçüsü estetik gerdirme operasyonları. Yüzünüz muşmula gibi mi olmuş, sorun değil çek bir estetik, al sana "süper star". Ama işte maalesef söz konusu müzikse, notalar gerdirilmiyor, gerdirilemiyor! Bugün bir Goran Bregoviç Londra'ya gitse 50.000 kişiye çalar ama bizim süper çakma "süper star" gitse 500 kişi gider onların da 499'u Türk, biri de Colin Kazım Kazım Richards'ın babasıdır!Çakma müzikal süperliğimizi yeşil sahaya uyarlarsak: Adana Demirspor - Livorno maçına kaç ayrı şehirden kaç Türk gitti, salt skorlara bakınca İtalya Serie A'nın asansör takımı olan Livorno'yu izlemeye? Peki, acaba Fenerbahçe - Galatasaray derbisi Livorno'da, Toscana'da hatta Roma'da oynansa Türk olmayan kaç kişi gider?

Acaba neden La Liga'da sergilenen futbol, estetik açıdan İngiltere Premier Lig'in
en az 2-3 yıldız önündeyken, dünyanın en çok izlenen ligi İngiltere'deki adında süper olmayan lig? Sorunun cevabı çok basit: İngiltere Premier Ligi ölümüne hızlı, tempolu ve sürekli... Burnley - Wolves maçı bile başlı başına bir film gibi: Roller belli ama herkes kendi rolünü mesleğine saygısından azami başarıyla oynuyor. Hafta sonu futbol zihnim Premier Lig, La Liga ve meslek icabı bizim süper düper hiper lig arasında dolaşırken şu ironik durum ortaya çıktı: Racing - Barça maçını mecburen internetten izliyorum, laptomum tarihi eser olduğu için görüntü takılıyor, yavaşlıyor ama yine bizim Süper Lig'deki en hızlı maçtan daha hızlı devam ediyor...

Aynı laptoptan Türkiye Ligi maçı izliyorum, görüntü takılınca hiçbir şey fark etmiyor, maçı hemen yakalıyorsun çünkü sürekli duruyor... Hakemlerimizde sürekli bir polis edası, "okullar olmasa maarifi süper yönetirim" zihniyetinde halayık idare-i maslahatçılığı... Ülkede ne kadar adalet varsa, hakemlerimizde de o kadar var... Kızını dizinin dibinde zapturapta alan baba misali hakemlerimiz: "Aman futbolcular dursun durdukları yerde, fazla aksiyon olmasın başıma iş açılmasın!" Dünyada hiçbir ülkede kendi kendisine süper Malezya Ligi'nde bile oyun bu kadar durmaz, durdurulmaz, dondurulmaz... Mesela bendeniz 7 Dünya Kupası 7 Avrupa Şampiyonası gördüm, hiç bu hafta Türkiye Ligi'nde olduğu kadar hakemlerin serbest vuruşların hızlı kullanılmasını engellediğini görmedim! Sanki Futbol Federasyonu tüzüğüne yeni bir düzenleme gelmiş de bizim haberimiz yok!


Süper Lig'in süper olduğu kadar süper olan yorumcularımızın hepsinde klasik bir Törkiş bahanecilik: "Bu sahada, bu iklim şartlarında bu kadar oluyor!" Kast sistemi yüzünden açlıktan sürünen Hintli'nin reenkarnasyon tesellisi kadar ironik: "Bir dahaki sefere kralsın be oğlum!" Ama artık internet devrimi oldu, global bir yayıncılık ağı söz konusu yani yemezler: Futbol bir kış sporu, en uzun ara sıcaklıkların oyuncular üzerinde yarattığı ölümcül zarardan dolayı yazları veriliyor. Her şey bir yana bu oyunu icat edenler İngilizler! İngiltere'de özellikle tarihsel olarak ligin iki büyüğü Liverpool ve Man Utd'ın yer aldığı Kuzey İngiltere'de havanın en güzel hali bizim bu hafta sonu İstanbul'da olduğu gibi! Yani bizim süper yorumculara bakarsak Gökhan Zan'a, Nobre'ye, Emre'ye yazık ama Rio Ferdinand'a, Carragher'a, Lampard'a yazık değil, öyle mi?

Aradaki en önemli fark şu: Onlar maçları yani işlerini ciddiye alıyorlar, bizim ligde ise maçlar yani iş ciddiye alınmıyor! Man Utd, Burnley'i; Barça, Santander'i ciddiye alıyor ama bizim süper olan ligimizde süper bir ciddiyetsizlik söz konusu: En büyük örneği Fenerbahçeli Santos'un bu havada forması hiç kirlenmedi, oyuna girdiği gibi oyunu tamamladı kendileri! Sanki hava bahanesiyle maçlar angarya: Gol buldun mu sanki rahmetli altın gol uygulaması Törkiş usülü varmış gibi maç bitiyor sanki: Geriye çekil, memur gibi mesainin bitmesini bekle, oh ne ala!

Ligimiz süper evet bence de: Ciddiyetsizlikte süper, hakem katkılı temposuzlukta daha süper ama en süper rekor bonservis bedeliyle gelen futbola yabancı adam için... Mesela Kayseri maçında Fenerbahçe'nin teknik direktörü Alex Ferguson olsa, Güiza'nın kafasına krampon atardı; bırakın Ferguson'u, halı sahada benim yanımda oynasa ben de kafasına çıkarıp halı saha ayakkabılarımın ikisini birden atardım, ona eminim...
Bir lig en pahalı oyuncusu ne kadar süperse o kadar süperdir...