FourFourTwo Haziran 2009

Yine tam hayal ettiğim gibi dopdolu bir sayı oldu cidden. Tirajların neticelerin ötesinde haticenin fazlasıyla hakkının verildiği, bayide görünce insanın tüm emeklerine değdiğini hissettirdiği bir sayı.
Öncelikle uzun zamandır çok severek, beğenerek okuduğum blogcu kardeşlerimizden Le Foot İbrahim Dalkılıç ve Mağusa Glasgow'dan Deniz'in konuk yazar olarak yer almalarından dolayı duyduğum mutluluğun altını çizmek istiyorum. Bu Kıbrıslı iki futbol havarisinden İbrahim en büyük uzmanlarından birisi olduğu Fransa Ligi'ne dair "Saltanatın Çöküşü, Lyon vs Marsilya + Bordeaux" ile yer aldı. Sevgili Deniz ise bu ay Glasgow'dan İngiltere'ye gitmişti ve konuk blog köşemizde bize Liverpool Veteranlar (ama ne veteranlar Rush'tan Staunton'a herkes vardı, sanki 80'ler 90'ları 5000 vuruşluk bir yazıda bize yeniden yaşattı) maçını bize yazma inceliğini gösterdi.
Sarcophagidae'den sevgili Turgay Keskin her zamanki gibi efsanevi "O maç" "O şimdi nerede" köşelerinde son Şampiyon Kulüpler Kupası finalini yazarken Barcelona'nın bir önceki rüya takımını hatırlattı sağolsun... Peki, ya Davor Vugrinec nerede sahi, Hırvat golcü gibi bir oyuncusu olsa Trabzonspor bu sezon şampiyon olmaz mıydı?
Ayrıca Turgay bu kez 4 sayfalık bir yazıda da FourFourTwo'da yer aldı. Lig Radyo'dan değerli kardeşlerim İlker Duralı, Özgür Koçularlı ve bendeniz Ali Ece bu güzel sezonun ardından önümüzdeki yıl neler olmazsa daha da güzel olur mealinde bir yazı yazmaya karar vermiştik, eksik olmasın Turgay Keskin de bayağı bir katkıda bulundu, forumları açar açmaz bu sayının şimdilik en çok ilgi gören yazısı olması beni şaşırtmadı.

Ama bence asıl Haziran sayısının Messi'si olan yazı Erdem Kabadayı ve Umut Çelik'in kaleme aldığı "90'lar kulübeye indi". Uğur Meleke ile sohbet ederken her zamanki gibi futbol zihnim fazlasıyla açılmıştı ve bu konuyu ben önermiştim. Yazı yazılırken de yine bir gün Uğur Meleke sağolsun FourFourTwo'yu şereflendirdi. (Bu arada sadece sözleriyle değil okuyucalara hediye ettiğimiz efsanevi Euro 88, 92 toplarıyla yaptığı hareketler, top tekniğiyle de, sahi kimse bu adama sakın ayağına top sürmeden yorum yapılmaz falan demesin, yoksa Messi'nin karşısındaki O'Shea durumuna düşerşer!) Lig Radyo'da ben ve Erdem Kabadayı, sevgili Uğur Meleke'yi ikili markaja aldık ve onun da değerli ufuk açıcı görüşlerinin katkısıyla zamanında futbolcuyken bizi ihya edenler, kalkındıranlar şimdilerde teknik direktör olarak nasıl Türk futbolunda yeni bir devrim yaptıklarını masaya yatırdık. Parreira'nın Bülent Uygun ve Aykut Kocaman'ı nasıl etkilediklerinden, üzerlerindeki 90'lar Serie A'sı etkisine Erdem Kabadayı'nın editörlüğünde harika bir dosya ortaya çıktı. Arada ben de çorbaya bir tuz attım ve Euro 96 kadrolarındaki futbolcuların kaç tanesinin teknik direktör olduğunu inceledim, meğerse şampiyon Almanya'dan sonra en çok biz 0 puan çeken Türkiye teknik adam çıkartmışız, gerisi dergide!.. Yine bir Erdem Kabadayı klasiği 51 maddede 51. sezon da aslında Anelka'nın bonusu Ribery tadında, ben şimdiden söyleyeyim.

Bilen bilir, Beşiktaş'ı sevmişim bir kere Sinan Engin'lere vs'lere rağmen vazgeçemedim asla aşkımdan ama Zeki Demirkubuz'un yanında meğerse ben sıradan bir taraftarmışım! Bakalım, Zeki usta ayrıca bir Beşiktaş filmi de çekecek mi?

Zeki Demirkubuz demişken, benim için gazeteci-yazarlığın yaşayan efsanesi olan Sevin Okyay ablamızın FourFourTwo'da yazması öyle büyük bir mutluluk ki kelimeleri yetiştiremem cidden, o yüzden kıca keseceğim: Bir futbol ikonu olarak Feyyaz Uçar'ı Sevin Okyay yazarsa ne olur? Daha ne olsun!..

İngiliz meslektaşlarımızın hazırladığı hat-trick kralları dosyası da ayrı bir mutluluk kaynağı benim için: Hasta Liverpool'lu olmam Eric Cantona'yı deli gibi sevmeme hiçbir zaman engel olmamıştı. Cantona'nın yanı sıra aynı dosyada Robbie Fowler'ı görmek, bir de Les Ferdinand röportajı okumak harika oldu, Hitesh Ratna'nın ellerine sağlık!

Cantona olur da gelmiş geçmiş bence en büyük kaleci Peter Schmeichel röportajı olmaz mı? Bence hala en iyisi o, yemişim Cech'i, Reina'yı, hatta Van der Saar'ı!...

Malumunuz, Total Futbol televizyon programına da dönüştü, her salı 21:00 ve ayrıca bu gece 22:00 gibi sürpriz günler kinder yumurtadan çıkan küçük çikolatalar tadında Skytürk'teyiz. Bu vesile ile kendimiz rekorları kırmadan önce (!) 41 Efsanevi Televizyon Sahnesini irdeleyelim dedik, neden mi 41? Eee, ne Kemal Sunal, ne Asya Avrupa Yakası, bizce en komiği telegol ve türevleri. Cem Yılmaz'dan, Sergen Yalçın'a ve tabii ki Gökmen Özdenak'a yok yok. Benim favorim Nobre ilk geldiğinde ingilizce bilmeden röportaj yapan muhabir o ayrı: "Sorar mısınız, kendisi gol makinesi mi?" Nobre de sana soracak kardeşim: "Sorar mısınız haber makinesi mi?"

Hilal Gülyurt'un Türk kadın teknik direktörler dosyasına da şapka değil ama bandımı çıkarıyorum cidden!

Torino derbisi, bizzat İlker Duralı ile ortak yapımımız En Güzel 11 Solak, John Terry, İstanbul'u dize getiren Eskişehirspor efsanesi "Çengel" Fethi Heper, Hoffenheim dosyası ve Liverpool-Newcastle United hatta Everton efsanesi Peter Beardsley'in favori 11'i... Sahiden de tam istediğim gibi bir sayı oldu, emeği geçen herkesin ellerine, zihinlerine sağlık!

Az daha unutuyordum, kapakta Holosko var, bence şu anda Beşiktaş'ın en çok gelecek vaat eden oyuncusu olmasının ötesinde hakiki bir takım oyuncusu, bir de o golleri kaçırmasa o zaman zaten Barcelona'da oynar... Barcelona demişken şimdilik verdiğimiz Xavi posterini asın, ağzınıza bir tutam bal çalalım, önümüzdeki sayı asıl Barcelona geliyor 1974'ten 2009'a futbolun en güzel rüyası, anlayan anladı, anlamayan anlayanlara sorsun, şimdi yeni sayıdaki o yazıya devam etmem gerek...

Not: Bu gece Beşiktaş şampiyon olsa da olmasa da yani Sivas efsane yazsa da Skytürk'te olacağım. Özhan Abi sunacak, Mustafa Sapmaz, Fırat İşbecer, bendeniz verkaçlayacağız, total futbol oynayacağız...

HER ŞEYE RAĞMEN SENİ ÖZLÜYORUM MiCHAEL OWEN

Gol attığında, futbol hayatımızın en şenlikli mevsimlerinden birisi olan Michael Owen kadar masumane gülümseyen kaç kişi kaldı? 1990’ların ortasından itibaren daha çok uzun boylu, geniş kaslı adamların fizik kondisyonlarının kör dövüşüne dönüşen endüstriyel futbol çağında, ayağına değdiği top altına dönüşen kaç gerçek yıldız var?
Owen sayesinde Liverpool’a bir sezonda en çok kupa kazanan teknik direktörü olarak tarihe geçen Houllier yerden göğe kadar haklı:

“Eğer bir sezonda 90 maç oynamanız gerekirse, Owen 91’inde oynamak ister ve hepsini de son maçıymış gibi oynar”

. Belki 1970’lerin ünlü oyuncusu Terry Owen’ın oğlu olduğu için doymak bilmeyen bir futbol oynama iştahıyla dolu Michael Owen... Belki de kendisinin söylediği gibi elinden başka hiçbir iş gelmediği ve başka hiçbir şeyden zevk almadığı için: “Sahada attığım gollere bakarak herkes benim çok zeki bir insan olduğumu sanıyor. Belki saha içinde gerçekten de becerikliyim ama saha dışında çay yapmayı bile beceremem. Babam helikopter ehliyeti almak istediğimi söylediğimde ‘Sen gol atmaktan başka hiçbir şeyi beceremezsin’ deyip bana saatlerce gülmüştü”
İngiltere Milli Takımı’ndaki eski teknik direktörü Eriksson’un sözleriyle “Michael Owen gol atmak için” doğmuştu. 14 Aralık 1979’da, Galler sınırındaki Chester’da… Bir zamanlar Everton’da oynamış olan futbol yıldızı Terry Owen’ın beş çocuğundan dördüncüsüydü… Ama en çok o babasının oğluydu! Michael doğduğunda Ada’nın kalburüstü orta saha oyuncularından birisi olarak 300 maçta 70 gole imza atmış olan Terry Owen futbol hayatının sonbaharını yaşıyordu. Kariyerindeki beşinci ve son profesyonel takımı olan Rochdale’de oynamasına rağmen halen ilk takımı olan Everton’ı tutuyor, çocuklarını da fanatik birer Everton’lı olarak yetiştiriyordu. Tıpkı Liverpool tarihinin en efsanevi yıldızlarından McManaman, Fowler ve Rush gibi Michael Owen da doğuştan bir Everton fanatiği olarak büyüdü.

O zamanlar Lineker, Liverpool’la beraber şampiyonluğun en güçlü adayı olan Everton’ın ve İngiltere’nin tartışmasız en büyük golcüsüydü. Yedi yaşına kadar futboldan çok boksla ilgilenen ve yaz tatillerini Hawarden boks kulübünde geçiren Michael Owen babasına “Ben büyüyünce Gary Lineker olmak istiyorum” dediğinde Terry Owen, oğlunun ilk kez “baba” dediği günkü kadar mutlu oldu. İlk maçlarını Chester’ın uçsuz bucaksız futbol parklarında oynayan Michael Owen, bütün maçlarda Lineker oluyor, babasının yakın arkadaşı olan antrenör Howard Roberts’tan özel dersler alıyordu. Michael Owen, henüz sekiz yaşındayken Roberts ve Terry Owen, belgelerde sahtekarlık yaparak onun Mold Alexandra’nın on yaşındaki çocuklardan oluşan minik takımında oynamasını sağladılar.
İlk sezonunda 24 maçta 34 gole imza atan Owen, bir maçın ilk 20 dakikasına tam 9 gol sığdırdığında, tüm Chester gazetelerine manşet oldu: “Terry Owen’ın oğlu, babasının izinde” Roberts’a göre Michael Owen’ın diğer çocuklardan en büyük farkı zekasıydı: “Diğer çocuklar, yaşlarının da verdiği heyecanla hücumda gol için cezaalanının içine balıklama dalarken, Michael sanki profesyonel bir futbolcuymuş gibi hep doğru zamanı bekleyerek pozisyon alıyor, topla en doğru zamanda buluşuyordu”

Owen 11 yaşına geldiğinde tam 97 gole imza atmış, Ada’nın en ünlü çocuk yıldızlarından birisine dönüşmüştü. O zamanlar şimdilerde Beşiktaşlı Muhammed’in yaptığı gibi sık sık gazetelere röportajlar veriyor, kameralar karşısında top sektiriyordu. Tam da o günlerde eğer kanunlar izin verseydi, Michael Owen bir Liverpool efsanesi yerine Manchester United efsanesi olabilirdi. Ferguson’un uzun süre yardımcılığını yapan Brian Kidd, bir maçın ikinci devresinde Owen’ın attığı 6 golü izlediğinde onu transfer etmek istedi. Ama o zamanlar başta İngiltere olmak üzere, her yerde çocuk futbolcu ticareti yasaktı. Yine de Owen, başta United ve Arsenal olmak üzere birçok büyük kulübün tesislerine konuk oldu, hatta o zamanlar fanatikçe tuttuğu Everton’la birkaç antrenmana bile çıktı. Ama geleceğin en büyük yıldızını 14 yaşına geldiğinde renklerine bağlayan, her hafta sonu ailesine bedava maç biletleri yollayan Liverpool oldu. Uzun zamandır kendisini izleyen ve Liverpool altyapısının Ajax kalibresinde olduğu günlerde takımın başında olan Heighway, Michael’a son model kramponlardan hediye ettiğinde Everton delisi baba Terry Owen bile Michael’ın geleceğinin Liverpool’da olduğunu kabullenecekti.
Owen’ın Liverpool’a geldiği ilk günlerde kendisini ilk keşfeden bir zamanlar Kırmızıların Rush ile beraber en ünlü golcüsü olan John Aldridge oldu: “Ben Tranmere’de oynarken eski arkadaşlarımla hasret gidermek için bizim rezerv takımın Liverpool’un rezervleriyle Anfield’da oynadığı maça gitmiştim. Maçın sonlarına doğru oyuna 16 yaşında bir çocuk girdi ve top ayağına ilk değdiği anda tam 30 metreden o sahadaki en büyük yıldızın bile hayatı boyunca atamayacağı bir gol attı. Owen adını daha önce duymuştum ama ilk kez bu yaşta böyle bir yetenek görmüştüm!”

Aldridge’in gördüğü sadece bir başlangıçtı. 1996 yılında Liverpool’un genç takımı ilk kez Gençler Federasyon Kupası’nı kazanırken, Owen adeta başlı başına bir takım oldu. Aynı yılın Aralık ayında, doğum gününden tam 4 gün sonra “o zamana kadar aldığım en güzel hediye” olarak nitelediği Liverpool’un sunduğu profesyonel sözleşmeyi imzaladı. 5 ay sonra Wimbledon maçında ilk kez oyuna girdikten 10 dakika sonra ilk golünü attı. Liverpool o sezonu büyük bir hayalkırıklığıyla bitirse de Owen’ı görüp büyülenen taraftarlar için yepyeni bir çağ başlıyordu: “Owen Çağı”
Henüz 18’inde olmasına rağmen ilk 11’e ismi yazılan ilk oyuncu olduğu 1997-98 sezonundan Real Madrid’e transfer olduğu 2004’e kadar Owen her sezon Liverpool’un en golcü oyuncusu oldu. 1997-98 sezonuna Liverpool’un Fowler ile beraber en büyük gol umudu olarak başlayan Almanların ünlü santrforu Riedle, Owen’ı ilk gördüğü zamanı şöyle hatırlıyor: “Teknik direktörümüz Roy Evans, bana ‘Bak Karl, bu bizim genç yeteneğimiz Owen, geleceğin en büyük golcüsü’ demişti. Owen’la ilk antrenmanımdan sonra Evans’ın halt ettiğini düşündüm. Owen, geleceğin falan değil, o yılın en büyük golcüsüydü. Hayatımda ilk kez yedek kaldım”

Owen’ın 23 golüne rağmen savunması bugünlerin Beşiktaş’ına ikizi gibi benzeyen Liverpool, bir kez daha şampiyonluğu kaptırdı. Michael Owen, Sutton ve Dublin’le aynı sayıda gol atarak ligin en çok gol atan üç oyuncusundan birisi oldu. Yılın En İyi Genç Oyuncusu ödülünü aldığında artık “Terry Owen’ın oğlu” değil, Terry Owen “Michael Owen’ın babası”ydı! O yaz olacaklar ise, kışın yaşananların yanında hiçbir şey değildi!
1998 Dünya Kupası’nda her zaman olduğu gibi penaltılarla elenen İngiltere, turnuvaya damgasını Owen ile vurdu. Glenn Hoddle, ilk maçlarda Owen’ı oynatmamış, Romanya maçında başı sıkıştığında 18 yaşındaki gol sanatçısını oyuna sürmüştü. Owen kısa sürede bir gol atıp bir kez de direğe takıldı, İngiltere’nin yenilmesini engelleyemese de performansıyla o kupanın en efsanevi maçı olan Arjantin-İngiltere arasındaki ikinci tur maçında kendisine ilk 11’de yer buldu.
O güne kadar Arjantin-İngiltere rekabeti çoğu zaman Arjantin lehine bücür dehaların ya da Tanrı’ların elleriyle biterdi. Kazanan yine bir şekilde Beckham’ın bir anlık aptallığı sayesinde Arjantin olsa da ilk kez dünyanın geri kalanı “Owen’a yazık oldu” diyerek İngiltere’nin elenişine üzülecekti. Maçın ilk devresinde Owen’ın tüm Arjantin savunmasını peşine takarak attığı mükemmel gol, Maradona’dan beri Arjantin-İngiltere maçlarında atılan en efsanevi gol olmasının yanı sıra 98 Dünya Kupası’nın da en güzel golü seçildi. Owen, dünyaca ünlü bir futbol fenomenine dönüşürken, Maradona ile beraber dünya futbol tarihinin en büyük yıldızı olan Pele adeta büyülenmişti:

“Owen, Maradona’dan beri izlerken eşsiz bir zevk aldığım en büyük yetenek!”

Dünya Kupası dönüşünde, 1998-99 sezonunda Owen da Liverpool da eski tas eski hamamdı. Owen yine 23 gole imza atarak takımın en golcü oyuncusu olurken, Liverpool bir sezon önceki Kemal Sunal filmlerindeki maçlardakileri andıran savunma hatalarını tekrar ederek ligi yedinci sırada bitirebildi. Bir sonraki sezon Owen, sezonun büyük bir kısmını sakat geçirmesine rağmen attığı gollerle Liverpool’un UEFA Kupası’na katılmasını sağladı.
2000-2001 sezonunda Liverpool yıllar sonra ilk kez Avrupa’nın zirvesine geri dönerken, sadece UEFA Kupası’nı değil, Lig Kupası, FA Cup ve Süper Kupa’yı da müzesine götürdü. Owen, tüm kupaların kazanılmasında başrolde olurken, Cardiff’te oynanan FA Cup finali tarihe “Michael Owen Kupası” olarak geçecekti. Maçın son on dakikasına Arsenal karşısında 1-0 yenik giren Liverpool’un 80 dakika boyunca sahaya koyduğu performansa göre skoru değiştirmesi imkansız gibiydi. Ama 80. dakikada Liverpool’a özgü futbol mucizelerinden birisi yaşandı. Önce Liverpool taraftarları, maçın skorunu umursamıyorlarmış gibi avazları çıktığı kadar “You’ll Never Walk Alone”u söylemeye başladı. Sonra kameralar gözleri dolarak koşmaya başlayan Owen’ı gösterdi. Maç bittiğinde Owen kısacık bir süreye sığdırdığı iki gollük resitalle kupayı Liverpool’a getirmiş, taraftarlara haykırıyordu: “Asla yalnız yürümeyeceksiniz”

2001-02 sezonun başında Liverpool, Owen’ın golleriyle önce lig ve kupa şampiyonlarının karşılaştığı Charity Shield’ı, sonra da Avrupa Süper Kupası’nı kazandı. Kızıllar, İngiltere tarihinin bir sezonda 5 kupa kazanan ilk takımı olurken, Owen Süper Kupa Finali’nde dize getirdiği o zamanların en iyi kalecisi Bayern’li Kahn’ı tam bir hafta sonra kaleci olduğuna pişman edecekti. İngiltere, yıllardır bir türlü yenemediği Almanya’yı hem de Münih’te 5-1’lik tarihi bir hezimete uğratırken, sahada hat-trick yapan Owen’ın gol bienali vardı. Yıl sonunda Michael Owen, o zamanlar Hamburg’da oynayan Keegan’dan tam 20 yıl sonra Avrupa’da Yılın Futbolcusu seçilen ilk İngiliz olurken, aynı zamanda bu ödülü alan ilk Liverpool’lu futbolcu oldu.
Ama Owen’a rağmen, Liverpool bir türlü özlediği Altın Çağı’na dönemedi. Houllier, Owen’la beraber en güzel futbol rüyalarının ideal forvet ikilisini oluşturan Fowler’ı satarak tarihi bir futbol günah işleyecek ve oynattığı aşırı defansif futbolla beklentilerin çok uzağında bir Liverpool izlettirecekti. 2004’te Owen, Liverpool’dan ayrılıp R.Madrid’e transfer olduğunda bazı taraftarlar duygusallıklarına yenilip Owen’ı ihanetle suçlasalar da Owen’ın Liverpool’dan kopmasına sebep olan süreçte Houllier çok daha fazla suçluydu. Takım birçok maçta 10 kişi geriye kapanıp, hızına ve zekasına fütursuzca güvendiği Owen’a kamikaze toplar atarken, son yıllarda kırmızı formayı şereflendiren en büyük futbol sanatçısının üstünde akıl almaz bir baskı yarattı. Bu oyun tarzında etkisizleşen ve rakip savunmaların insafına terk edilen Owen’ın belki de bir yerden sonra futbol oynama iştahını kaçırdı.
Aldridge’in de altını çizdiği gibi Owen, Liverpool’dan para için ayrılmamıştı. Ama Real Madrid, Owen’ı sadece daha fazla forma satmak ve transfer şampiyonu unvanını korumak için almıştı. Owen, neredeyse Real formasıyla oynadığı her maçta gol attı. Raul ve Ronaldo’yu sadece formalarının arkasında yazan isimlerinde görürken Owen’ı sürekli gol atarken görüyor, iflah olmaz Barçalılar olsak da içten içe mutlu oluyorduk. Ama R.Madrid, Owen’ı satışa çıkardığında pusuda içten içe hissettiğimiz daha acı bir şey vardı: Bir daha asla hiçbir şey 1998 yazındaki gibi olmayacak, Owen Liverpool’dan başka hiçbir yerde özlenen Owen olamayacaktı.
O yazdan 7 yıl sonra 2005 yılında Owen “mecburen” Newcastle’a imza attığında, daha önce Liverpool’a dönmek istediğini açık açık söylemişti. Ama R. Madrid’e 8 Milyon Euro’ya sattığı eski oyuncusunu tam iki katına geri almak istemeyen Liverpool yönetimi, gözlerimizin içine baka baka İspanyol takımına 16 Milyon Euro ödeyen Newcastle United’a gitmesine göz yumdu. Kazanan bir kez daha Real Madrid, kaybeden de futboldu!

Söz konusu Owen olduğunda form geçici, klas daimiydi. Ama Newcastle’daki futbol kaosu daha da daimiydi. İlk maçlarında üst üste hat-trick’ler yapan ama sonra sakatlıkların da etkisiyle bekleneni veremeyen Owen, başka bir formayla Anfield’a çıktığında ne yuhalandı, ne de alkışlandı. Liverpool kırmızısı gözlerle olsa bile yine de Owen’ı goller atarken görmek çok güzeldi. Üst üste sakatlığında, taraflı tarafsız tüm futbol yüreklerinin içi cızladı. Newcastle, İngiltere Milli Takımı’na davalar açacak, daha önce masal gibi gollerle eşanlamlı olan Owen, “milli takım mı kulüp mü” tartışmalarının ortasında kalacaktı. Youtube’de yayınlanan videolardan birinde, Liverpool taraftarları Newcastle başkanından Owen’ı geri istiyorlardı. Başkan Sheppard sinirden kıpkırmızı olup “İsterseniz onu sırtımda Anfield’a kadar götürürüm, yeter ki müşteri çıksın” diyor, Owen’ın menejerinin tanıdığı en paragöz adam olduğundan yakınıyordu.

Bize göre Owen, Liverpool’dan sonra kimseye yar olamadı. Belki de üst üste yaşadığı sakatlıklar bir nevi Anfield lanetiydi. Yine de her seferinde düzelip gollerini atmaya başladığında, kalbimizdeki futbol aşığı çocuğa 1998 yazındaki gibi göz kırpıyor, kimseye söylemesek de onu gol atarken görünce o yazki kadar olmasa da mutlu oluyorduk. Liverpool 2005 yazında İstanbul’daki gelmiş geçmiş en güzel Şampiyonlar Ligi Finali’ni kazandığında Owen, R.Madrid’in yedek kulübesinde oturmuş boynu bükük bize bakıyordu. Ama hepimiz de biliyorduk ki Liverpool, Owen’dan sonra bir kez bile İngiltere’de şampiyonluğa oynayamamıştı. Bir yerden sonra boynu büküklük karşılıklıydı. “Her şeye rağmen mutluyum” diyordu, “Neredeyse bir yıl sahalardan ayrı kaldıktan sonra sakatlığımı atlattım. Keegan’la işlerin düzeleceğine inanıyorum. Capello beni yedek bıraktı ama herhalde beni tanıdığı ve başka oyuncuları görmek istediği için böyle yaptı… Helikopter ehliyeti de aldım. Antrenmanlara helikopterle gidiyorum, hatta babamı da götürüyorum”
Büyük ihtimalle mutluydu, ona inanıyorduk; You’ll never walk alone” söylendiğinde gözü dolan adamdan bir an bile şüphe duymadık. Ne de olsa her hafta dünyanın en güzel kadınlarından biriyle olabilecekken, ilkokul aşkı Louise ile evlenmiş, bir sürü çocuk yapmıştı. Değil bira, kahve içerken bile görülmüş değildi. Pro Evolution Soccer’ın son kapağında yine sıcak sıcak gülümsüyordu. Ama onu dünya gözüyle bir kez daha Liverpool formasıyla göremedikten sonra biz onun kadar mutlu olamayacağız. Bunu en iyi onun bildiği Anfield’daki son maçında tribünlere bakışından okunuyor. Ve o da biliyor ki Newcastle başkanına gerek yok, biz onu Newcastle’dan Anfield’a kadar sırtımızda taşırız. Yeter ki geri dönsün! Brad Friedel’ın dediği gibi top Anfield’da Owen’ın ayağına değdiğinde altına dönüşür.

BENCE BEŞİKTAŞ'TA EKSİK OLAN 2: RECEP ÇETİN YA DA TAKOZLARIN EN GÜZELİ

Yıllardan 1990… 12 Eylül darbesinden sonra bir Tanrı’ya bir de Beşiktaş’a inanmakla yetinen bir baba, siyah-beyaz özenle yetiştirdiği oğlunu ilk kez deplasmana götürür… Hem de Bolu’ya… Futboldan hazzetmese de eşinin kendisinden sonraki en büyük aşkını sevmeye çalışan, zaten başka bir şansı olmayan anne de “Bolu güzel yer zaten” deyip peşlerine takılır… Zaten o yıllarda Metin vardır, Feyyaz vardır, Ali Gültiken vardır… O zamanlar moda kolej takımıdır, mafya menajer takımı değil! Güzel yüzlü, okumuş, nesli tükenmekte olan eski İstanbul beyefendilerinden Süleyman Seba’nın öz oğullarıymış gibi davranan 11 pırıl pırıl genç ve daha 10 sene önce kümede zar zor kalan bir takımın önlenemez yükselişi… O zamanların en gözde televizyon dizisi “Kartallar Yüksek Uçar”… O haftasonu Bolu deplasmanına gidilmez de ne yapılır ki Kenan Evren’lerin 10 metrekareye indirgediği yaşamda?

Anne, Metin’le, Feyyaz’la tanışmak istemektedir. Beşiktaş’ın kamp yaptığı otele gidilir. O zamanlar televoleler, magazin sapkınlıkları zihinlerimizi iyiden iyiye iğdiş etmemiştir. Şampiyon olan takım o sezonun sonunda olacağı gibi Layla’ya, Reyna’ya para saçmaya gitmez, TRT 1’e çıkıp oturduğu yerden el çırparak “Civelek” türküsünü söyleyerek kutlama yapar…

Süleyman Seba’nın İngitere’den gelen kayınbiraderiymiş gibi kişiliği ve yöneticiliği ile kendisine benzediği Gordon Milne, tatlı sert bir disiplin anlayışı uygulamaktadır. Maçtan önce oyuncular, eşleri, arkadaşları ile otelin çevresindeki ormanlık alanda turlamaktadırlar. O hayata en güzel siyah beyaz gözlüklerle bakan baba ve peşinde sürüklediği anne gibi birkaç aile daha oyuncularla hatıra fotoğrafları çektirmek için otelin çevresinde mevzilenmişlerdir. Beklemekten sıkılan ve oyunculardan sadece Metin ve Feyyaz’ı bilen anne, babanın ceketini çekiştirir: “Gel bak, şuradaki takunyalı komiye soralım oyuncular nerede?” Baba kafayı kaldırır ve takunyalı komiyi görünce hemen ceketini düzeltir ve eşinin kulağına eğilir: “Ne diyorsun sen ya? Ne komisi, Recep o Recep Çetin, savunmanın belkemiği”

“Takoz Recep mi?” Tabii ki Takoz Recep! Ben şimdi diyeceğim ki Beşiktaş savunmasında bıraktığı boşluk asla doldurulamadı. Bazılarınız bana diyecek ki “Bırak Allah aşkına, orta yapardı gol olurdu, ne boşluğu?”

Hem de öyle bir boşluk ki anlatabilecek kelimeleri bulmak, cümleleri kurmak en az Recep Çetin’in karşısında sol açık ya da santrfor oynamak kadar zor! Ne demişti Lineker 8-0 rezaletinin rövanşı 0-0 bitince: “Beni dünyanın en çirkin adamı tuttu. Öyle bir tuttu ki bir tekme bile atmadı, bir dirseğe bile yeltenmedi sadece beni marke etti. Kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim.” Ah, o dünyanın en çirkin adamı sağ kanattan ayrıldığından beri de biz uzun süre kendimizi o kadar çaresiz hissettik ki, bir bilsen Lineker!

Dünyada ondan başka yere düştüğü zaman, ellerinin üstünde koşmaya devam eden ikinci bir futbolcu daha yoktur. Ondan başka hangi yıldız futbolcuya “takoz” diye hitap ederseniz size Goikoetxea’nın Maradona’ya, Massing’in Caniggia’ya, İtalyan savunmacıların Ronaldo’ya yaptıklarını yapar… Ama söz konusu “takoz” Recep Çetin ise, bir pazartesi günü antrenmandan sonra oto sanayi sitesine gidip, kendisinden daha büyük bir takozun üstüne yatıp gülümseyerek poz verir. 90’ların vahşi neo-liberalizminin arabesk versiyonu Özalizm’in en insafsız yaşam şartları altında dilencinin aldığı sadakadan az paraya çalıştırılan tornacılara cebinde ne kadar para varsa dağıtır, üstelik onlar da kendisine “Takoz Abi” diye hitap ederler ama o değil kızmak daha da fazla gülümser… “Recep sana çirkin diyorlar?” sorusuna cevabı daha da anlamlıdır: “Ben kendi çapımda yakışıklıyım. Ayrıca Fenerli Ümit yakışıklıysa ben Alain Delon’um!”

Bence de Recep kendi çapında son derece “yakışıklıdır”. Ondan başka (imza verirken gözüne kalem girip antrenmanda bir hafta sadece düz koşu yapması hariç) asla sakatlanmamış ikinci bir savunma oyuncusu var mıdır allah aşkına? Ya da orta diye yaptığı top çataldan döndüğünde başlayan kontra atakta kendisinden 30 metre ilerideki rakip forveti kendi ceza alanına girmeden yakalayabilen ikinci bir canlı var mıdır? Bence gayet “yakışıklı” adamdır Recep Çetin… Bir kez olsun ne herhangi bir takım arkadaşı ne teknik direktörü ne de herhangi bir rakibi ile en ufak bir tartışma yaşamamış onun tipinde ikinci bir oyuncu gelmiş midir bu dünyaya? En fazla kafası kızdığında maçın bitiminde Kosice-Beşiktaş maçından sonra olduğu gibi hakeme elini uzatır, hakem de elini uzattığında aniden elini çeker ve saçını tarar: “Zıttt Erenköy!”

Futbolun yarısı savunma, savunmanın da yarısı kademeye girmekse o zaman Recep Çetin derim ben size… Recep Çetin varken bilirsiniz bir de Naumoski vardı Efes Pilsen’de… Kimse ama kimse, her türlü ikili üçlü sıkıştırma ile bile durduramazdı Naumoski’yi… Bir gün bir Efes Pilsen-Beşiktaş maçında Naumoski yine basketbol sanatının tüm hünerlerini sergilerken, arkadan birisi bağırmıştı, sonra basket sahalarında adına tezahürat yapılan ilk futbolcu olmuştu Recep Çetin: “Vereceksin Recep’i başına, ne Naumoski kalır ne Efes!”

Hatta sevgili Vedat Okyar bir keresinde yine çakırkeyif maç yorumlarken Recep’in kademeye girme yeteneği hakkındaki en unutulmaz yorumu yapmıştı:

“Recep bugün Gökhan’ın, Ulvi’nin hatta sol bekteki Kadir’in bile kademesine girdi. Hatta zaman zaman oyundan düşen, aşırı baskıdan bunalan önlibero Zeki’yi bile rahatlattı kademeleriyle. Beşiktaş taraftarı kalbini ferah tutsun: Bizim Recep icabında tribünlerdeki taraftarın bile kademesine girer başları sıkıştığında…”

1965 yılında Sakarya’da dünyaya gelmiş, futbola Sakaryaspor altyapısında başlamıştı. Boluspor’da hızı ve markaj yeteneği ile dikkat çektikten sonra 1988-89 sezonunda Beşiktaş’a gelmişti. Geliş o geliş, 10 yıl hiç durmadan Beşiktaş formasını giydi. 4 Lig, 3 Türkiye Kupası, 4 Cumhurbaşkanlığı Kupası, 2 Başbakanlık Kupası ve 5 TSYD Kupası şampiyonluğu yaşadı. 274 lig maçında sadece 4 gol attı. Ama attığı her gol jeneriklerin değişilmezlerine girdi.
En fanatik Beşiktaşlılar, Feyyaz ve Ali’nin toplam 4 golünü ancak hatırlarlar ama Recep’in 4 golünü de asla unutamazlar. Hele bir tanesi vardı ki, dünyada bir tek o atabilirdi. O yıllarda Beşiktaş’ın en büyük kâbusu Bursaspor’du… Tüm sezon herkesi alaşağı eden Beşiktaş, Bursa karşısında nedense hep çok zorlanırdı. Ama bir gün bu zor günler öyle bir golle bitti ki bir daha Bursaspor uzun zaman kendine gelemedi. Maçın sonlarına yaklaşıyorduk, Beşiktaş şampiyonluk potasından düşmemek için mutlaka gol atmalıydı. Gordon Milne gibi tutucu bir teknik adam bile Bursa kilidini açmak için her türlü fanteziyi denemiş, Feyyaz ile Ali bütün bir maç hiç durmadan çapraz koşular yapmış, Rıza Çalımbay en az 20 tane eşsiz lezzetteki muz ortalarından açmıştı. Hatta Şifo Mehmet’i, Zeki’si kaleyi her gördüklerinde tüm sezon atmadıkları kadar harika şutlar çıkarmışlar ama yine de kilit kırılmamıştı. Artık herkes doldur boşalt’ın kısır döngüsüne sıkışmış maçın son düdüğünü bekliyordu. Tam o esnada, herkesin umutlarının tamamen tükendiği anlarda Recep aniden orta sahanın biraz ilerisinde topla buluşmuş, top Recep’in ayağına geldiğinde birçok Beşiktaşlı çoktan maçın bittiğine inanmıştı. Ne de olsa ne zaman top rakip sahanın sağ kanadında Recep’in ayağına gelse spikerlerin söyleyeceklerini herkes biliyordu: “Recep çok hızlı, kimse tutamıyor, Recep hızla ilerliyor, kimse karşısında duramıyor, Recep şut ve taç!”
Ama bu kez Recep topu fazla sürmedi, her zamanki gibi aniden binlerce ışık hızı yılı hızlanmadı da… Birden topu sadece yürümek için kullandığı sol ayağına alıverdi. O anda o toptan gol çıkma şansı Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne girme şansından bile daha azdı. Ama bir anda Salvador Dali’den beri gelmiş geçmiş en gerçeküstücü tablo ortaya çıktı. Tribündeki ve televizyonların başındaki herkese göre “takoz” orta yapmıştı ama Recep kendinden son derece emindi: “Kalecinin diğer köşede olduğunu gördüm, ben de vurdum, sol ayağımla mı, sağ ayağımla mı attım hatırlamıyorum, o ayrı!”
Belki sahiden de kaleye vurmuştu, kim bilir? Ya da her attığı golde olduğu gibi orta yapmıştı ama 1991-92 sezonunda Samsunspor’a attığı golü bir yıl evvel o zamanların en klas golcüsü Romario bile atamazdı.
Bu golü sadece bizler görebilmiştik, akılla kavranabilecek bir şey değildi, sadece gol olduğuna ve Recep’in attığına inanmakla yetindik. Ama 5 kez Ümit, 1 kez Genç, 7 kez Olimpiyat olmak üzere toplamda 69 kez giydiği Türkiye Milli Takımı formasıyla attığı sadece 1 gole tüm dünya tanıklık etme şansını yaşadı.
O gün 14 Aralık 1994, Euro 96 elemeleri maçı, kendi sahamızda İsviçre’yi ağırlıyoruz. Müzmin olduğu ölçüde sadece Hababam Sınıfı beden maçlarında yapılacak komiklikteki savunma hataları ile 2-0 yenik duruma düşmüşüz. O zamanların modası 3-5-2. Bizim orta beşlinin sağında da Recep oynuyor (bir karşılaştırma için not düşelim Almanya’da Reuter, İngiltere’de Anderton, Brezilya’da Cafu kendi orta beşlilerinde Recep’le aynı pozisyonda oynamaktalar).
Maçtan önce Sabancı, İsviçre’ye gol atan ilk oyuncumuza Toyota vereceğini açıkladığından mı artık, yoksa Recep’in maçtan sonra dediği gibi “Bizim forvetlere kızdım, kaleye vurdum” dediğinden mi bilemiyoruz. Ama tek hatırladığım Recep orta sahanın çok az ilerisinden o efsane vuruşunu yapmadan önce eliyle diğer oyunculara “İçeri girin” işareti yapmış olması. Belki de sahiden de içinden “Bakın şimdi takozlar, gol nasıl atılır, görün öğrenin” demişti. Bu kez sağ ayağı ile klasik falsosuz, hatta bu sefer futbol biliminde yeri olmayan yarı ters falsolu bir vuruşu yaptığında, radyodaki yorumculardan birisi “Ama böyle emanet mandaya vurur gibi vurulmaz ki” demişti. Ama o anda o vuruş nedense bana Commodore 64’ün efsanevi oyunu Emyln Hughes Soccer’daki joystick’i hafif geriye ve yana çekerek yapılan, kalecinin kurtarması imkansız olan vuruşları hatırlatmıştı. Sonuç da tıpkı Emyln Hughes Soccer’daki gibiydi, top filelerde milyonlarca Türk ayaktaydı. Topu her kaleye vurmaya çalıştığında “Atma Recep, din kardeşiyiz” diye onla alay edenler bile küçük dillerini yutmak üzereydiler. O gün 2-1 yenilecektik, çünkü Recep ikinci kez öyle bir vuruş yapmayacaktı!
O gol, Eurosport tarafından o hafta elemelerinin golü seçilecekti. Tabii ki Recep’i pek de yakından tanımıyorlardı. Ama onu en yakından tanıyanlar da adı kadar eminlerdi o golü sadece Recep Çetin atabilirdi, bir başkası değil. Yıllar sonra geçtiğimiz sezon Liverpool’lu Alonso benzer bir gol attı, ama o gol bile Recep’in bu efsanevi golünü jeneriklerden silemedi. Tamam kabul ediyorum, boş kaleye bile olsa, Recep’in ayağına o noktada topu verseniz bir gol daha olması biz Türklerin uzaya insan göndermesi kadar zor bir şey! Ama belki de o uzay mekiklerine Recep Çetin vursaydı, bugün Amerika’yla Rusya ile aşık atıyorduk uzay konusunda!
O yılların vazgeçilmez esprisiydi İnönü’nün: “Aman arabayı stattan uzağa bıraktın değil mi? Recep orta falan yapar, araba tuzla buz olur!” Sahiden de her maç o efsanevi sıfır falso ortalardan mutlaka birisi stadın dışına gider, her Beşiktaş maçında mutlaka top değiştirilirdi. Ama mutlaka o ortalardan bir diğeri de kaleyi bulur, ya kaleci son anda kornere çelerdi, ya da top çataldan dönerdi. Böyle böyle Türk futbol literatürüne yeni bir vuruş çeşidi, yeni bir kavram kazandırdı Recep Çetin: “Orta şut karışımı vuruş”
Recep Çetin’in eşi benzeri asla olmayacak olan olağanüstü markaj, kademe, orta şut karımı vuruşlarının yanı sıra bir başka özelliği de Türk futbol literatürüne geçmiştir. Adeta kendisine “takoz” diyenlere gününü göstermek, aslında savunmada oynamak zorunda olduğu için vuruş tekniklerini fazla gösteremediğini ispatlamak istermiş gibi her maçta bir röveşatası vardı Recep Çetin’in. Normalde kafa ile uzaklaştırabileceği bir uzun topu aniden röveşata ile kapalının hemen önünden taça yollar, her maç sanki önceden söz vermiş gibi tekrarladığı bu hareketi ile tüm tribünler tarafından ayakta alkışlanırdı. Skora en ufak katkısı yokmuş gibi gözüken bu hareketler aslında hem tribünleri hem de takımı ateşler, en kötüsü aşırı baskı altında oynanan bir maçta hem oynayanların hem de seyredenlerin rahatlamasını, oyundan zevk almasını sağlardı.

Yine böyle bir gün, 19 Eylül 1990 akşamı, Recep unutulması imkansız bir vuruşla yine olağanüstü bir gole imza atacaktı. Beşiktaş, Malmö deplasmanında o yılların en iyi takımlarından olan İsveç temsilcisine kök söktürüp maçı 2-2’ye taşımışken, son 10 dakikada adeta kendi sahasına hapsolmuştu. O yılların Recep-Kadir-Ulvi-Gökhan dörtlüsü Türkiye’nin en iyi savunması olsa da her klasik Türk savunması gibi yan toplarda Avrupa’nın diğer takımlarına göre olağanüstü bir zaaf yaşıyordu. Bunu bilen Malmö sürekli kanatlardan yükleniyordu. Ancak savunmanın sağında Recep olduğu için onlar sol açık yerine sağ açıktan kanat organizasyonları yapmayı tercih ediyorlardı. Son 3-4 topta Recep birkaç kez topu kafa ile uzaklaştırmıştı. Bu maçta henüz o meşhur röveşatalarından birini atmamıştı. Malmö’nün 1.90’lık ikiz kuleleri karşısında hava toplarında Recep bile zorlanmaya başlamıştı ve artık röveşata zamanıydı! Sağdan gelen ortaya Recep öyle bir yükseldi ki ve topa öyle bir röveşata-vole karışımı vuruş yaptı ki o top Beşiktaş kalesine değil de Malmö kalesine girmiş olsaydı Maradona’dan sonra asrın golü olurdu!

O topa kaleci Engin Yörükoğlu olağanüstü bir planjon yapmıştı ama yetmemişti. Maçtan sonra dönüş uçağında Recep’in Engin’e söyledikleri ise en az o gol kadar unutulmazdı: “Yahu Engin alem adamsın! Bir de topu çıkaracakmışsın gibi doksana atlıyorsun, sen benim şutumu çıkarabilir misin Allah aşkına?”

Çıkaramazdı! O topu Engin değil, Schmeichel hatta Ümit Aktanca söylersek “Bütün Maykıllar gelse” çıkaramazdı. Belki Recep o golü kendi kalesine atmasaydı, Beşiktaş rövanşta 2-0 öne geçip 2-2 berabere kalarak elenmezdi. Ama olsun, hiç kimse o zaman Recep’e kızmadı, şimdi de kızmıyor. Hatta gülümseyerek, neşe ile hatırlıyoruz. Eğer hata ise hataydı, ama asla bu yüzden Recep Çetin’e kızamazdı. Sadece o maçta o ana kadar savunmada gösterdiği insanüstü performans ile Beşiktaş’ı maça ortak etmiş, Teknik kapasitesi o sahadaki tüm İsveçliler’den yüksek olsa da rakiplerinin yarı hızında olan libero Gökhan Keskin’in zorlandığı anlarda yaptığı kademe hamleleri ile dört yıldızlık oynamıştı. O zamanlar kendi kalesine attığı gol yüzünden gazeteler bir yıldızını silseler de şimdi o maç için ona beşinci bir yıldızı vermek gerek. Dünyada kendi kalesine gol atıp, taraftarları tarafından hedef tahtası olmayan başka hangi oyuncu vardır ki?

Tabii ki bir tane daha yok, olmayacak da! Bizler normal hayatımızda, futbolcu olmamamıza rağmen dizimizin ön çapraz bağı sakatlandığında aylarca yataktan kalkmaz en az 6 ay değneklerle dolaşırken, o tam 6 sezon kopuk çapraz bağ ile oynamış, bir gün bile halinden şikayet etmemiş, tek antrenmanı kaçırmamıştı. Televole saçmalıklarında, “Futbolcular Hükümeti” yapmışlar, ona da akılları sıra çok esprili bir şekilde “Orman Bakanlığı”nı layık görmüşlerdi. Bir de bize sorsanıza, Recep Çetin ne bakanı olur, ne olmaz! Bizim için Recep Çetin demek emek demektir… O Beşiktaş formasına öyle bir ter döktü ki kimse o 2 numaranın sırtından emeğin ölümsüz sıcaklığını çıkartamaz asla!

Onu en son Beşiktaş PAF Takımı’na olağanüstü başarılar yaşatıp anlamsız bir şekilde görevden alındıktan sonra gördüm. BJK TV’ye çıkmıştı, kimseye kırgın değildi, arka fonda o efsanevi 11’in resmi vardır, şimdi Türkiye Ligi’nde herkesin içselleştirdiği değer(sizlik) yargılarıyla bakılınca o resim, Salvador Dali tablolarından bile daha gerçeküstücüydü. O tablonun hemen altında, Recep Çetin konuşuyordu, “emekli takoz”un söyledikleri insan kılığına girmiş milyonlarca takozun televizyonlarda gevelediklerinin yanında Orhan Veli şiiri gibi kalıyordu: “Bir şekilde futboldan koptum ama iyi oldu aslında. Artık çocuklarım için yaşıyorum. İyi eğitim almaları, örnek insanlar olmaları için çabalıyorum. Futbolculuk ve teknik adamlık dönemlerimde bu işleri boşlamışız, onu fark ettim. Bambaşka bir dünya var kitap sayfalarında saklı. Zamanında okumam gereken ama okuyamadığım kitapları okuyorum. Şiiri çok seviyorum, en çok da Nazım Hikmet’i okumaktan eşsiz bir mutluluk duyuyorum.” Sonra bir Nazım Hikmet şiiri okuyor, hem de ezberden; benim gözlerim doluyor… Sen onları boşver Recep, sen hepsinden güzel adamsın, bütün insanlar senin gibi bir “takoz” olsalar keşke…

BENCE BEŞİKTAŞ'TA EKSİK OLAN: NOUMA RUHU

En baştan söyleyelim: Eğer Pascal Nouma, endüstriyel futbol düzenine biraz olsun uyum sağlasaydı, yeteneğinin yarısını kullanarak en azından bir Nicolas Anelka gibi futboldan çok büyük paralar kazanabilirdi. Sadece başkaları gibi “oynayarak” kazanmak istemedi tıpkı çağımızın diğer Beyaz Zencileri Syd Barrett, Brian Jones, Janis Joplin, Iggy Pop, Joy Division’ın rahmetli solisti Ian Curtis gibi… O asla Elton John, Michael Jackson, Sting, Anelka, George Michael, Beckham gibi olmadı, olamazdı da… Çünkü olmak istemedi… Sahte bir cennette kölelik etmektense o sahte cenneti inşa edenlerin cehennem olarak nitelediği sürgünde kahraman olmayı yeğledi! O kadar! Yoksa hayatta sadece Jimi Hendrix’in gitarı ve Miles Davis’in trompetiyle karşılaştırılabilecek kalibredeki içine sığmak bilmeyen ruhunu üflediği üstün fizik gücü ve onu en güzel şekilde tamamlayan vuruş tekniğiyle İnönü’de 100 Bobo gücündeydi. Tıpkı Miles Davis gibi o anda beraber bir şeyler yarattığı insanların arasındaki en yetenekli adam olmasına rağmen diğerlerinin yeteneğini ateşlemek için kendi yeteneğini yoldaşlarına adadı. Sezon başına 40 gol atabilecek bir son vuruş yeteneğine sahipken kimsenin yapmadığı asistleri yaptı, 90 dakika boyunca savunmanın üçüncü ve en sağlam stoperi, orta sahanın ikinci ve en etkili önliberosu oldu. O Beşiktaş’ın ruhuydu ve ondan sonra Beşiktaş asla bu kadar siyah-beyaz olmadı. Pascal Nouma, sahadaki Çarşı’ydı…